Pius I (ur. w Akwilei, zm. ok. 154 w Rzymie) − 10. papież w okresie od około 140 do około, według Annuario Pontificio, 154. W zależności od źródeł jego pontyfikat miał się zacząć około 140-146, a skończyć w 154-161. Święty Kościoła katolickiego.
Biografia[]
Uważa się że Pius I urodził się pod koniec I wieku. Był synem Rufina, pochodził z Akwilei z rodziny plebejskiej. Był bratem Hermasa, dawnego niewolnika, autora wizjonerskiego wezwania do pokory Pasterz Hermasa. Dzieło to zawiera aluzje do sporów na temat znaczenia przywódców kościoła, co wskazuje na rzeczywistą instytucję biskupa monarchicznego w Rzymie.
Pius I objął Stolicę Piotrową po śmierci Hygina i rządził Kościołem za czasów cesarza Antoninusa Piusa. Jego pontyfikat przebiegał na dyskusjach z gnostykami. Papież Pius I przewodniczył synodowi prezbiterów w Rzymie w lipcu 144, który wykluczył z Kościoła Marcjona z Pontu, albowiem usiłował on nakłonić prezbiterów Rzymu do odrzucenia Starego Testamentu i ograniczenia kanonu ksiąg świętych do Ewangelii Łukasza i Listów Pawła, głosił też gnostycyzm i doketyzm.
Za czasów Piusa I Rzym stał się centrum świata chrześcijańskiego. Papież przyjmował wybitne osobistości świata chrześcijańskiego tego okresu: filozofa i apologetę Justyna Męczennika i Polikarpa ze Smyrny. Święty Pius I został uznany za fundatora rzymskiego kościoła świętej Pudencjany. Zarządził też, że Wielkanoc ma być obchodzona w niedzielę.
Pius I zmarł w Rzymie. Nie wiadomo czy zginął śmiercią męczeńska. Kościół czci Piusa I jako męczennika w liturgii 11 lipca.