Potyczka pod Księtem – ostatnia potyczka (nie licząc obrony twierdzy zamojskiej i modlińskiej) powstania listopadowego, stoczona 5 października 1831 roku. Starcie zakończyło się zwycięstwem wojsk polskich, ale nie miało znaczenia strategicznego.
Upadek powstania listopadowego był nieunikniony. Regularne oddziały powstańcze przekraczały granicę pruską i austriacką. Gen. Maciej Rybiński na czele 20 tyś korpusu maszerował w kierunku granicy pruskiej. Na straży tylnej korpusu stały resztki 13. Pułku Ułanów i strzelcy konni dowodzeni przez ppłk. Alojzego Janowicza.
Jazda gen. Henryka Dembińskiego podczas przemarszu przez Księte, natknęła się na 8 dział, które w wyniku zaniedbania zostały porzucone. Na stojące pod wioską jednostki ppłk. Janowicza uderzył rosyjski oddział konny liczący około 400 żołnierzy, który nie wiedział o reszcie sił polskich stacjonujących w okolicy.
Szarża został powstrzymana przez salwę artyleryjską i polskich strzelców. W pogoni za uciekającymi żołnierzami rosyjskimi wysłano pułk litewsko–wołyński ppłk. Kamieńskiego, który nie słuchał kilkukrotnych wezwań do powrotu do korpusu.
Potyczka pod Księtem nie miała żadnego znaczenia strategicznego, a była jedynie ostatnią zwycięską potyczką regularnej armii polskiej podczas powstania listopadowego.