Prusy Książęce − państwo utworzone po likwidacji państwa krzyżackiego, na podstawie traktatu krakowskiego 1525, zawartego między Zygmuntem I Starym a jego siostrzeńcem Albrechtem Hohenzollernem.
Albrecht Hohenzollern był ostatnim z rezydujących w Prusach wielkich mistrzów krzyżackich. Po przejściu na luteranizm i złożeniu hołdu królowi Polski, stał się pierwszym świeckim księciem Prus. Stolicą państwa był Królewiec (niem. Köningsberg), a przyjęty przez księcia podział administracyjny obejmował trzy duże okręgi: królewiecki, natangijski i oberlandzki. Państwo powstało jako wasalne wobec Polski. Od 1618 w unii personalnej z Brandenburgią, za zgodą Zygmunta III Wazy. W związku z niejednoznaczną polityką jaką prowadził Jerzy Wilhelm Hohenzollern w 1635 namiestnictwo królewskie nad Prusami Książęcymi zostało przejęte przez Polskę w osobie Jerzego Ossolińskiego. Rozejm w Sztumskiej Wsi przywrócił jednak władzę Hohenzollernom.Za panowania Jana II Kazimierza, w 1657 uzyskały niezależność od Rzeczypospolitej, za cenę porzucenia przez Brandenburgię sojuszu ze Szwecją w czasie potopu (traktaty welawsko-bydgoskie).
W 1701 wraz z Brandenburgią utworzyły Królestwo Prus. Prowincja ta, po 1772 roku utworzyła wraz Warmią, ale bez Kwidzyna, prowincję Prusy Wschodnie.
Bibliografia []
- 1996 - Sebastian Haffner: Prusy bez legendy: Zarys dziejów. Warszawa: Oficyna Historii XIX i XX wieku, .
- 1987 - Janusz Małłek, Dwie części Prus: studia z dziejów Prus Książęcych i Prus Królewskich w XVI i XVII wieku, Olsztyn.
- 1976 - Janusz Małłek, Prusy Książęce a Prusy Królewskie w latach 1525-1548, Warszawa