Historia Wiki
Historia Wiki
Advertisement
Moneta Ptolemeusza II Filadelfosa wraz z jego rodzoną siostrą - małżonką Arsione II
Ptolemeusz II Filadelfos
Ptolemeusz II Filadelfos, jako egipski faraon

Ptolemeusz (z grecko-macedońskiego Πτολεμαῖος; translit: Ptolemaîos) (egip. Ptwlmis) Filadelfos (gr. Φιλαδελφος; translit: Philadelphos) - drugi[1] władca hellenistycznego Egiptu z grecko-macedońskiej dynastii ptolemeuszy (Lagidów) panujący w latach 285 p.n.e. - 246 p.n.e. Poprzednikiem Filadelfa na tronie był jego ojciec Ptolemeusz I Soter, a następcą został jego syn Ptolemeusz III Euergetes. Analogicznie, jak wcześniejsi i późniejsi męscy królowie-faraonowie Egiptu z dynastii Ptolemeuszów (Lagidów) nosił królewskie imię Ptolemeusz (Ptolemaîos). Jego przydomek Filadelfos (dosł. ,,Miłujący/Kochający siostrę") jest ironicznym, pogardliwym odniesieniem do jego kazirodczego związku z własną siostrą - Arsione II mającego długą tradycje faraońską w Egipcie, ale niemoralne dla jego greckich i ogólnie nie-egipskich poddanych.

Na jego panowanie przypadają rodzinne intrygi, dwie pierwsze wojny syryjskie z konkurencyjnym rodem Seleucydów o panowanie nad Lewantem, intensywne angażowanie się ptolemejskiej floty na Morzu Śródziemnomorskim, próby utrzymania i rozszerzania imperium ptolemejskiego. Z drugiej strony Filadelf nie zlekceważył spraw wewnętrznych swego państwa dbając o rozwój kulturalny, naukowy, ekonomiczny i religijny Egiptu fundując słynną latarnie na Faros w 280 p.n.e, gwałtownie rozbudowując założoną przez jego ojca bibliotekę aleksandryjską, przeprowadzając inwentaryzację królestwa, wprowadzając pośmiertny kult deifikowanych władców (swej siostry i małżonki Arsinoe II), budując wiele świątyń dla egipskich bóstw oraz wreszcie prawdopodobnie doprowadzając do powstania pierwszego tłumaczenia judaistycznej Biblii (Tanachu) na język grecki (Septuagintę) w wyniku czego podłożył podstawy pod późniejszy, chrześcijański układ Starego Testamentu.

Tytulatura[]

Ptolemeusz II 1

wsr-kA-n-ra Userkaenre (Bogaty w Siłę Ka, Re) mri-imn Meriamon (Ukochany Amona)

Ptolemeusz II 2

ptwlmis Ptolemajos (Ptolemeusz)

  • Imię horusowe: Hr Hwnw-qni
  • Imię nebti: wr-pHti
  • Złoty Horus: axai.n-sw-it.f
  • Prenomen: wsr-kA-n-ra mri-imn, wsr-kA-ra mri-imn
  • Nomen: ptwlmis
  • Dodatkowe, szóste imię wprowadzone w czasach ptolemejskich: nTrwi snwi

Greccy i greckojęzyczni mieszkańcy państwa Lagidów znali swego monarchę pod imieniem Πτολεμαῖος Φιλαδελφος (translit: Ptolemaîos Philadelphos; na pl. Ptolemeusz Filadelfos)

Życiorys[]

Moneta Sotera

Ptolemeusz I Soter - ojciec i poprzednik Filadelfosa

Ptolemeusz urodził się 308 roku na wyspie Kos, jako syn faraona/króla Egiptu Ptolemeusza I Sotera, syna szlachcica Lagosa i Arsinoe spokrewnionej z dynastią Agreadów, i jego czwartej, ostatniej żony Bereniki I po kądzieli spokrewnionej z diadochem Antypaterem. Miało on dwie rodzone siostry: Arsione II i Filoterię, a także dwóch przyrodnich braci: Ptolemeusza Keraunosa i Meleagera oraz dwie przyrodnie siostry: Lysandrę i Ptolemais. Jako 23-latek w 285 roku p.n.e został mianowany przez ojca współwładcą i następcą tronu, choć sam nie był pierworodny. Tego samego roku poślubił swą pierwszą żonę Arsinoe I, córkę króla Tracji, Lizymacha i Nicei, córki Antypatera, z którą w rok później (284 p.n.e) doczekał się już trzech dzieci: przyszłego następcy tronu - Ptolemeusza oraz bliżej nieznanego Lizymacha i córki Bereniki Fernefor, wydanej później za

Berenika I

Berenika I - matka Ptolemeusza II Filadelfosa

seleucydzkiego króla Antiocha II Teosa[2]. 27 stycznia 282, po śmierci ojca, która nastąpiła prawdopodobnie 10 stycznia 283 roku, został koronowany na faraona/króla Egiptu. Trzy lata później 279 roku Ptolemeusz w wyniku intrygi swej własnej, rodzonej siostry - Arsinoe II wypędza dotychczasową żonę pod zarzutem próby królobójstwa i cudzołóstwa z królewskiego dworu do miasta Koptos w Górnym Egipcie, a zwycięska imienniczka [3][4][5] między 279, a 274 rokiem poślubia Filadelfa, adoptuje dzieci poprzedniczki oraz staje się jego drugą i ostatnią żoną. Ten kazirodczy związek, choć dla rdzenny Egipcjan/Koptów normalny dla greckich i greckojęzycznych poddanych Ptolemeusza jest na tyle kontrowersyjny, że mąż otrzymuje od nich ironiczny, pogardliwy przydomek Filadelfos (dosł. ,,Miłujący/Kochający siostrę"). Nie mniej jednak późniejsi władcy

Ptolemeusz III moneta

Ptolemeusz III Euergetes - syn i następca Filadelfosa

będą pod tym względem często się na nim wzorować. Zdaje się, że Arsinoe II miała bardzo duże ambicje polityczne i w latach 277–270 p.n.e prawdopodobnie nawet zarządzała Dolnym Egiptem podczas, gdy Filadelf - Tebaidą[6].

Drugie małżeństwo okazuje się bezdzietne w wyniku czego na przełomie 268/267 roku p.n.e swoim współwładcą i następcą tronu mianował prawdopodobnie syna z pierwszego małżeństwa swej drugiej żony z Lizymachem - bliżej nieznanego, kontrowersyjnego Ptolemeusza "Syna"[7], który jednak zbuntował mu się w 259 p.n.e i prawdopodobnie w jakiś czas później zginął.

24 stycznia 246 p.n.e syn Filadelfa z pierwszego małżeństwa - Ptolemeusz III Euergetes zostaje (prawdopodobnie za zgodą ojca) faraonem/królem Egiptu[8], a sam Ptolemeusz II Filadelfos umiera cztery dni później 28 stycznia 246 p.n.e w wieku 62 lat.

Bunt Cyrenajki[]

Miasta starożytnej Cyrenajki

Mapa starożytnej Cyrenajki - skrawka Afryki północnej skolonizowanej przez Greków i anektowana przez Ptolemeusza I Sotera do Egiptu

Magas był synem Bereniki I, matki Filadelfa z pierwszego małżeństwa z macedońskim możnowładcą Filipem i pasierbem Ptolemeusza I Sotera. Został on przez przybranego ojca mianowany namiestnikiem Cyrenajki po śmierci buntowniczego Ofellasa w listopadzie 308 p.n.e i administrował nią w imieniu najpierw Sotera, a następnie Filadelfa aż do śmierci Bereniki I w 279 p.n.e, gdy popadł w konflikt z przyrodnim bratem. W 275 p.n.e. Magas ogłosił się niezależnym królem Cyrenajki i zawarł skierowany przeciwko Egiptowi sojusz z władcą państwa Seleucydów Antiochem I Soterem, przypieczętowany małżeństwem z córką Antiocha - Apamą. Podjął wtedy wyprawę na Egipt, która z racji buntu libijskiego plemienia Marmarydów i braku wsparcia ze strony Seleucydów zajętych wojną z Galatami została przerwana. Ptolemeusz II nie wykorzystał okazji do przejęcia inicjatywy, gdyż sam zmagał się z buntem najemników i w takiej sytuacji zachowano status quo z Magasem jako niezależnym królem Cyrenajki. Taki stan rzeczy przetrwał do około roku 250 p.n.e., kiedy Magas porozumiał się z Ptolemeuszem, wydając swoją córkę Berenikę II - po krótkim, tragicznym związku z Demetriuszem Pięknym, wnukiem Antygona Jednookiego - za przyszłego następcę tronu egipskiego - Ptolemeusza III Euergetesa. Berenika wnosiła w posagu Cyrenajkę, która powróciła pod panowanie egipskie[9].

Polityka wewnętrzna[]

Działalność ekonomiczno-gospodarcza[]

Pracujący egipscy chłopi

Egipska chłopska rodzina podczas prac polowych

Ptolemeusz II Filadelfos aktywnie dbał o stan ekonomiczny i gospodarczy stworzonego przez swego ojca państwa. Z jego rozkazu w 258 p.n.e przeprowadzono masową inwentaryzację Egiptu w wyniku czego zarejestrowano wszystkie egipskie pola, kanały i drzewostany, do których w rok później (259 p.n.e) przypisano odpowiednie podatki. Miało to na celu pozyskanie maksymalnych dochodów na prowadzenie aktywnej polityki zagranicznej i wewnętrznej. Od czasów faraonów rolnictwo i praca rzemieślników w Egipcie były bardzo dobrze zorganizowana jednak pod nadzorem Ptolemeusza i z pomocą greckich administratorów system ten przekształcił się w rodzaj gospodarki planowej. Masy chłopskie z Doliny Nilu zapewniały tanią siłę roboczą, tak że wprowadzenie niewolnictwa na szeroką skalę nigdy nie było uważane za ekonomiczną konieczność w ptolemejskim Egipcie. Ptolemeusz II stał się mistrzem w fiskalnej eksploatacji egipskiej wsi podczas, gdy stołeczna Aleksandria stała się głównym ośrodkiem handlowym i eksportowym.

Działalność kulturalno-naukowa[]

Mapa starożytnej aleksandrii

Starożytna Aleksandria od czasów Ptolemeusza II Filadelfosa pozostawała do czasów Abbasydów i rozwoju Bagdadu światowym centrum szeroko rozumianej nauki i kultury

Ptolemeusz II Filadelfos zdecydowanie bardziej niż jego ojciec zasłynął z wspierania rozwoju sztuki, kultury i nauki - nie zawsze w uczciwy sposób. W całym świecie śródziemnomorskim król zyskał reputację roztropnego i oświeconego władcy czerpiącego satysfakcje z ciekawości umysłu, a przy tym hojnego patrona poetów i uczonych otaczając się mnóstwem poetów dworskich, takich jak Kallimachos z Cyreny oraz Teokryt. Nauka nie ograniczała się do filozofii i literatury, ale obejmowała również matematykę i nauki przyrodnicze. Rządy Ptolemeusza II zbiegały się z rozkwitem hellenistycznej cywilizacji.

Biblioteka aleksandryjska

Rycina przedstawiająca bibliotekę aleksandryjską - choć tak naprawdę nie wiadomo, ile dokumentów i o jakiej wartości ona przechowywała, ale prawdopodobnie była ona skarbnicą dużej części ze starożytnej wiedzy. Niestety uległa ona potrójnemu zniszczeniu - kolejno w czasach Juliusza Cezara, Teodozjusza II i Umara ibn al-Chattaba. Ostatecznie została unicestwiona po arabskim podboju Egiptu, a jej spuściznę przejął tzw. Dom Mądrości w Bagdadzie zbudowany przez arabską dynastię kalifów - Abbasydów i zbiory w chrześcijańskim Konstantynopolu;

Największe osiągnięcie Ptolemeusza I Sotera - Bibliotekę Aleksandryjską - tak naprawdę dokończył, rozwinął i wprowadził w złoty wiek dopiero jego syn, który uczynił ją królewską biblioteką. Podobno ponad 100 uczonych mieściło się w tej części Muzejonu, których zadaniem było wykładanie, publikowanie, tłumaczenie, kopiowanie i zbieranie nie tylko oryginalnych rękopisów autorów greckich (rzekomo łącznie z prywatnym zbiorem Arystotelesa), ale także wcześniejszych dzieł egipskich, perskich, indyjskich, asyryjskich, a nawet tekstów żydowskich - z Biblią włącznie (patrz niżej: Działalność religijna).

Jedna historia głosi, że pragnienie wiedzy Ptolemeusza II było tak wielkie, że ogłosił, że wszystkie statki cumujące w porcie powinny oddać swoje manuskrypty władzom. Kopie zostały następnie sporządzone przez urzędowych skrybów i dostarczone pierwotnym właścicielom, a oryginały zostały złożone w Bibliotece. Jeszcze zgodnie z inną słynną relacją Filadelf wypożyczył od rządu ateńskiego rękopisy dramatów Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa. Teksty przepisano, a Ateńczykom oddano kopie. W ten sposób księgozbiór zostały niesprawiedliwie powiększony w wyniku oszustwa prawowitych właścicieli znajdujących się w nim później oryginalnych dzieł, a Ptolemeusz II zaryzykował swoje dobre imię i piętnaście talentów, co w tamtych czasach stanowiło majątek. Tak czy inaczej za jego panowania biblioteka poszerzyła się o ok. dwieście tysięcy nowych zwojów.

Często cytowaną przez starożytnych ogólną liczbą zasobów bibliotecznych u szczytu jej rozwoju jest pół miliona dokumentów, choć nie jest jasne, czy odnosi się to do liczby książek, czy liczby zwojów papirusu. Jednak ze względu na fakt, że wiele zwojów papirusu było potrzebnych do stworzenia całej książki, jest bardziej prawdopodobne, że odnosi się ona do liczby zwojów. Nawet 500 000 zwojów zostało uznanych przez niektórych uczonych za zbyt wysokie, ponieważ budowa budynku o tak ogromnej powierzchni magazynowej byłaby ogromnym, choć nie niemożliwym przedsięwzięciem. Warto również pamiętać, że za panowania Ptolemeusza II zbiory w Bibliotece Królewskiej stały się tak ogromne, że konieczna stała się siostrzana, pomniejsza biblioteka zlokalizowana w Serapejonie lub jego pobliżu, choć dokończona została dopiero przez jego następcę. W trakcie pełnienia posługi drugiego kustosza przez Kallimachosa (ok. 305 pne - ok. 240 p.n.e) - następcy Demetriusza z Faleronu z inspiracji, którego Soter ufundował główną bibliotekę - siostrzana biblioteka zawierała ok. 42 800 zwojów[10].

Działalność religijna[]

Stela z Pitom

Stela z Pitom - Ptolemeusz II Filadelfos, jako Horus oddaje cześć Atumowi, Izydzie i swej zmarłej już i deifikowanej siostrze/żonie - Arsinoe II

Fragment Septuaginty

Fragment starożytnego egzemplarza Septuaginty, czyli tłumaczenie na język grecki judaistycznej Biblii - według Józefa Flawiusza i apokryficznego dzieła (List Pseudo-Arysteasza) jej powstanie to zasługa Filadelfa (co niekiedy się jednak współcześnie kwestionuje). Jej wyjątkowość polega na tym, że poza standardowymi księgami biblijnymi zawiera też dodatkowe, późniejsze apokryfy odrzucone później przez żydowskie autorytety, jako nienatchnione, ale zachowane w pierwotnym, chrześcijańskim kanonie. Innymi słowy - nieświadomie Filadelf zainicjował chrześcijański (katolicki i prawosławny) Stary Testament - różny od judaistycznego Tanachu. Owe księgi deuterokanoniczne, czyli dodane w Septuagincie to m.in. Księga Judyty, Mądrość Syracha i Księga Tobiasza

Ptolemeusz II Filadelfos podczas swych rządów zasłynął z inicjacji wielu budowli sakralnych. Papirus (oznaczony, jako OGIS 16 lub Halikarnassos 39) datowany między 271-246 p.n.e informuje, że niejaki Chairemon dedykował Filadelfowi, założoną w Halikarnassos - starożytnym mieście w Azji Mniejszej - przez siebie świątynię Izydy, Serapisa i Arsinoe II[11]. W 264 p.n.e Ptolemeusz przybył do Mendes, aby uczcić święto przejęcia przez siebie samego władzy[12]. Za jego panowania rozpoczęto budowę świątyni Izydy na wyspie File, zbudowano wiele świątyń na Elefantynie. Urozmaicił też wcześniejsze świątynie w Tebach o nowe elementy. Zachowały się obiekty wybudowane zarówno w Sakkarze, Behbet el-Hagar, Sebennytos, jak i w Fajum oraz oazie Charga. Po śmierci swej siostry i żony - Arsinoe II ubóstwił ją i włączył najpierw jej, a później swój kult do kultu Aleksandra Wielkiego najpierw, jako Theoi Adelphoi ("Boskie Rodzeństwo"), który po jego śmierci został zidentyfikowany, jako Theoi Philadelphoi ("Rodzeństwo Kochające Bogów[13]"). Arsinoe została utożsamiona z egipskimi boginiami: Izydą i Hathor. On sam uważał siebie jeszcze za życia za wcielenie boga Horusa. Deifikacja Arsinoe II i jej męża została przedstawiona na tzw. steli z Pitom[14] i była częścią ciągłej deifikacji kolejnych władców ptolemejskich przez ich następców lub siebie samych, których kult administracyjnie połączono z wcześniej wspomnianym kultem Aleksandra Wielkiego. Między 278 - 214 p.n.e dokonał on też deifikacji zmarłego ojca i matki, a związek wysp greckich wprowadził nowe święto na cześć egipskiej dynastii - Ptolemeje[15][16]. Przejawem kultu jego i matki było wzniesienie między 278, a 270 p.n.e przez niejakiego Kallikratesa z Samos, syna Boïskosa ich posągów w Olimpii[17].

Zgodnie ze świadectwem Józefa Flawiusza w ,,Dawnych Dziejach Izraela" i apokryficznego dzieła znanego, jako List (Pseudo)Arysteasza to właśnie on - za namową kustosza biblioteki aleksandryjskiej Demetriusza z Faleronu i dworzanina Arysteasza - zlecił przełożenie Biblii hebrajskiej na język grecki dla wzbogacenia Muzejonu o kolejny egzemplarz nowego dzieła.  Ptolemeusz II Filadelfos rzekomo wysłał do Jerozolimy do arcykapłana Eleazara list w tej  sprawie, a w odpowiedzi Eleazar dostarczył mu 72 żydowskich uczony po sześciu z każdego plemienia Izraela, którzy na wyspie Faros - rzekomo w akompaniamencie cudu - dokonali pierwszego w dziejach tłumaczenia Biblii na język inny niż hebrajski (i po części aramejski). Na pamiątkę tego wydarzenia przekład ten znano później, jako Septuaginta, czyli w grece koine dosłownie siedemdziesiąt od zaokrąglonej liczby legendarnych tłumaczy. Uważa się jednak, że swój wkład w powstaniu tego tłumaczenia mogli mieć również sami Żydzi aleksandryjscy, którzy już w trzecim pokoleniu od osiedlenia się w Egipcie za panowania Aleksandra Wielkiego stali się absolutnie greckojęzyczni i nie rozumieli już hebrajskiego oryginału swych świętych ksiąg[18][19][20][21].

Działania dyplomatyczne[]

Aśoka

Aśoka pochodził z indyjskiej dynastii Maurjów, której udało się w znacznym stopniu zjednoczyć Półwysep Indyjski. Aśoka był też pierwszym "imperatorem" tej dynastii, który wyznawał buddyzm i starał się tą religię propagować poza swoje królestwo

Istnieją pewne informacje na temat relacji Ptolemeusza II z indyjskim królestwem Aśoki. Pliniusz Starszy relacjonuje, iż Ptolemeusz wysłał niejakiego Dionizjosa do Pataliputry, w celu utrzymania relacji dyplomatycznych (i zdobycia informacji) z dalekim, egzotycznym królestwem. Edykty samego Aśoki natomiast wspominają Ptolemeusza jako odbiorcę buddyjskich misjonarzy z Indii. O ile zachodnie źródła o tym milczą, pewnie dlatego, że Grecy nie zwrócili większej uwagi na dalekowschodnią religię.

W 273 roku p.n.e zawarł związki dyplomatyczne z rodzącym się państwem rzymskim. Ptolemeusz II utrzymywał przyjazne relacje zarówno z Rzymem i Kartaginą, oferując swoją mediację gdy doszło do wojen między tymi dwoma państwami.

Działania wojenne[]

I wojna syryjska (tzw. Wojna karyjska)[]

We wrześniu 281 roku p.n.e zginął Seleukos I z rąk Ptolemeusza Keraunosa, zaś jego następcą został syn Antioch I zwany później Soterem, który już na początku swego panowania popadł w kłopoty. W 280 p.n.e zbuntował się zarządca Kapadocji - Ariarates II Filopator, który przy wsparciu władcy Armenii Orontesa III pokonał armię Antiocha dowodzoną przez Amyntasa uzyskując tym samym niepodległość dla swego państwa. Ten jawny akt słabości zdecydował się wykorzystać Ptolemeusz II Filadelfos, który zbrojnie wyprawił się do Azji Mniejszej - będącej wówczas strefą wpływów zarówno Ptolemeuszów, jak i Seleucydów - i pozostał tam na około jeden rok podczas, którego podbił lub utwierdził panowanie ptolemejskie nad Jonią, Karią, Lycją, Pamfilią i częścią Cylicji po czym zawrócił na południe, ale po przejęciu Damaszku odkrył, jak niebagatelną siłą jednak dysponuje Antioch, któremu zaproponował pakt pokojowy. Soter przyjął pokój i uznał nowe zdobycze Filadelfosa, gdyż musiał zachować resztki swej armii, aby scementować swoją władzę nad ziemiami młodego imperium jego ojca. I wojna syryjska trwała zaledwie niespełna rok (między 280 - 279 p.n.e) i okazała się, być absolutnym zwycięstwem Ptolemeusza II, który zdołał poszerzyć włości swego ojca o nowe terytoria. [22][23]

Jako iż w przeważającej większości działania wojenne prowadzone były w Azji Mniejszej, a nie w Lewancie, niekiedy tę wojnę nazywa się wojną karyjską, a dopiero drugą wojnę syryjską tą pierwszą.

II wojna syryjska[]

W 260 roku p.n.e nowy monarcha seleucydzki Antioch II Teos, syn Antiocha I Sotera, a wnuk fundatora imperium Seleukosa I postanowił pomścić porażkę swego ojca i wypowiedział Ptolemeuszowi II wojnę syryjską. Już w rok później dochodzi do buntu wspieranego przez Teosa Ptolemeusza "Syna", prawdopodobnie pasierba Filadelfa, który zapragnął władzy dla siebie, ale został pokonany, a wykorzystawszy ten czas Teos związał sojusz z królem macedońskim Antygonem II Gonatasem przeciwko Lagidom, których chcieli usilnie wyprzeć z Azji Mniejszej i Morza Egejskiego. Jakby tego było mało król musiał się zająć sprawami zewnętrznymi Egiptu, co wykorzystał Antioch, o którym wiadomo, że w 258 p.n.e zdobył Milet. W 256 lub 255 p.n.e miała bitwa pod Kos zakończona zwycięstwem Macedończyków nad Egipcjanami, ale na szczęście Filadelfosa Antygon stanął w obliczu - możliwe, że sprowokowanego przez Lagidów - powstania greckich miast-państw (Korytnu i Chalkidy) i zrezygnował z uczestnictwa w wojnie - oficjalny pokój między Macedonią i Egiptem ogłoszono w 254 p.n.e, ale Antiochowi udało się już przez te kilka lat opanować niemal wszystkie małoazjatyckie posiadłości ptolemejskie i usatysfakcjonowany zgodził się zawrzeć z Ptolemeuszem II pokój i poślubić jego córkę Berenikę Fernefor w 253 p.n.e.

II wojna syryjska trwała w latach 260 - 253 p.n.e i w kontraście do pierwszej była absolutną przegraną dla Egiptu, który ze swoich małoazjatyckich posiadłości zachował wyłącznie Cylicję, a resztę anektowali do swego państwa Seleucydzi. Dodatkowo najwidoczniej Ptolemeusz II Filadelfos zmuszony był do wypłacenia Antiochowi II Teosowi odszkodowań powojennych.[24][25]

Pomniejsze działania wojenne[]

W latach 278-274 p.n.e zaangażował się w działania zbrojne przeciw arabskim Nabatejczykom podczas, których odbudował pradawne miasta Rabat-Ammon (dzisiejszy Amman) i Bet Sze'an, jako hellenistyczne kolonie Filadelfia i Scythopolis. W 275 p.n.e z powodzeniem wyprawił się do Nubii. W 267-261 latach Ptolemeusz wspierał Ateny i Spartę w wojnie chremonidejskiej przeciwko macedońskiemu królowi Antygonowi II Gonatasowi. Polityczne zaangażowanie się Ptolemeusza w Grecji, głównie w celu utrzymania protektoratu nad Związkiem Wysp Greckich doprowadziło w 250 p.n.e do krótkiej, zwycięskiej wojny podczas, której pokonał króla Macedonii - Antygona II Gonatasa w bitwie morskiej i dzięki wsparciu głównie Związku Achajskiego, udało mu się ponownie - od czasu II wojny syryjskiej - odbudować pewną pozycję w basenie Morza Egejskiego. Tego samego roku Egipt odzyskał Cyrenajkę. 

Przypisy[]

Źródła[]

Advertisement