Rainer Stahel (ur. 5 stycznia 1892 roku w Bielefeld, zm. 30 listopada 1955 roku w obozie Wojkowo w okolicach Iwanowa w ZSRR) – niemiecki i fiński wojskowy w stopniu generała porucznika, zbrodniarz wojenny. Dowódca garnizonu Wilna podczas operacji Ostra Brama, garnizonu Warszawy na początku powstania warszawskiego i niemieckiego garnizonu w Bukareszcie. Pod koniec sierpnia został internowany przez wojska rumuńskie, a następnie przekazany NKWD. Pozostał w niewoli do końca swojego życia.
Biografia[]
Reiner Stahel w 1917 roku.
Rainer Stahel urodził się 5 stycznia 1892 roku w Bielefeld w Królestwie Prus. W czasie I wojny światowej wstąpił do armii niemieckiej. Około 1918 roku przybył do Finlandii, gdzie po stronie białych brał udział w wojnie domowej.
W 1933 roku powrócił do Rzeszy Niemieckiej i został przydzielony do Ministerstwa Lotnictwa. Pracował nad projektami obrony powietrznej. W 1940 roku został dowódcą obrony przeciwlotniczej Augsburga. Po zakończeniu kampanii francuskiej był doradcą wojskowym w Państwie Vichy. Brał udział w operacji Barbarossa i był dowódcą 9. Pułku Przeciwlotniczego na południu ZSRR. Od września do listopada 1942 roku dowodził 4. Dywizją Polową Luftwaffe. Brał udział w bitwie stalingradzkiej i dowodził grupą bojową swojego nazwiska (Kampfgruppe Stahel). 21 stycznia 1943 roku został awansowany na generała majora i przeniesiony do 4. Floty Powietrznej.
W maju 1943 roku został skierowany do Włoch, gdzie objął dowództwo nad 22. Flakregiment chroniącą Cieśninę Mesyńską. Po wycofaniu się z Sycylii i kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 roku został wojskowym dowódcą Rzymu. W lipcu 1944 roku został wysłany do Wilna, gdzie objął dowództwo nad garnizonem miasta. Po rozpoczęciu operacji Ostra Brama walczył z siłami Armii Krajowej, a następnie z Armią Czerwoną. Skutecznie opóźniał postępy wojsk sowieckich. Wycofał się z miasta z pomocą grupy bojowej ppłk. Theodora Tolsdorffa. 28 lipca 1944 roku został awansowany do stopnia generała porucznika i odznaczony Krzyżem Rycerskim z Mieczami. Następnie został przydzielony do Warszawy, gdzie miał zorganizować obronę przed nacierającą Armią Czerwoną.
Rainer Stahel po zatrzymaniu przez NKWD.
Zamiast tego 1 sierpnia 1944 roku wybuchło powstanie warszawskie zorganizowane przez Armię Krajową. Pierwszego dnia zrywu został odcięty w Pałacu Saskim i stracił kontrolę nad sytuacją. 4 sierpnia oddał dowództwo Erichowi von dem Bach-Zelewskiemu. 7 sierpnia Heinz Reinefarth zorganizował odsiecz i Brygada Dirlewangera oczyściła okolice Pałacu Saskiego. Nie objął już dowodzenia i oddał je von dem Bach-Zelewskiemu. Mimo to wydał rozkaz rozstrzelania wszystkich mężczyzn związanych i podejrzewanych o związki z partyzantami i był odpowiedzialny za zbrodnie wojenne. Ponadto z jego rozkazu dokonano egzekucji na wszystkich więźniach więzienia mokotowskiego. 24 sierpnia został przeniesiony do Bukaresztu, gdzie spodziewano się wybuchu podobnego powstania. Tego samego dnia próbował zająć miasto, ale został odparty przez wojska lojalne królowi Michałowi I. Po przejściu Rumunii na stronę aliantów został internowany, a do Bukaresztu wkroczyły wojska sowieckie. 20 września wraz z marszałkiem Ionem Antonescu został aresztowany przez NKWD. Trafił do sowieckiej niewoli, gdzie był przesłuchiwany w związku z popełnionymi zbrodniami wojennymi.
Zmarł na zawał serca 30 listopada 1955 roku w obozie jenieckim Wojkowo. Został pochowany na cmentarzu w okolicach obozu.