Rodion Jakowlewicz Malinowski (ros. Родио́н Я́ковлевич Малино́вский) (ur. 22 listopada 1898 roku w Odessie, zm. 31 marca 1967 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy narodowości ukraińskiej w stopniu marszałka ZSRR, w latach 1957-1967 minister obrony. Dwukrotnie nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Rodion Malinowski, 1915 rok.
Rodion Malinowski urodził się 22 listopada 1898 roku w Odessie. Pochodził ze związku pozamałżeńskiego, a jego matka była Ukrainką. W 1902 roku trafił pod opiekę krewnej matki i wychowywał się w Mariupolu. Po wybuchu I wojnie światowej, w wieku 16 lat zgłosił się do służby w Armii Rosyjskiej. W lipcu 1915 roku został odznaczony Krzyżem św. Jerzego IV stopnia, a w październiku został ranny. W 1916 roku trafił do I Brygady Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji i walczył na froncie zachodnim. W kwietniu 1917 roku został ciężko ranny i omal nie stracił ręki. Ze względu na szerzenie się idei rewolucyjnych korpus został wycofany z frontu. Następnie przeszedł do Legionu Rosyjskiego. Za przełamanie linii Hindenburga gen. Dmitrij Szczerbaczow nagrodził go Krzyżem św. Jerzego III stopnia. W sierpniu 1919 roku na pokładzie parowca wyruszył do Władywostoku, gdzie powracający żołnierze mieli dołączyć do armii gen. Aleksandra Kołczaka. Malinowski w odróżnieniu do reszty chciał przejść do Armii Czerwonej. Po dotarciu na miejsce okazało się, że gen. Kołczak się wycofał. Rodion Malinowski w okolicy Omska został aresztowany przez żołnierzy Armii Czerwonej, a po znalezieniu u niego francuskich dokumentów uznano go za szpiega i omal nie został rozstrzelany. W listopadzie 1919 roku powołano go do Armii Czerwonej. Podczas wojny domowej walczył przeciwko gen. Kołczakowi i zachorował na tyfus. Po zakończeniu działań zbrojnych służył w jednostkach karabinów maszynowych. W 1926 roku dołączył do WKP(b). W 1930 roku ukończył Akademię Wojenną im. Frunzego i został szefem sztabu 67. Pułku Kawalerii Kaukaskiej. Na przełomie stycznia i lutego 1931 roku był asystentem szefa I Oddziału Operacyjnego sztabu Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. W styczniu 1935 roku został szefem sztabu 3. Korpusu Kawalerii. Po wprowadzeniu stopni w Armii Czerwonej otrzymał stopień pułkownika. W czerwcu 1936 roku objął stanowisko asystenta inspektora kawalerii Białoruskiego Okręgu Wojskowego. Od stycznia 1937 do maja 1938 roku jako doradca wojskowy uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej. Następnie powrócił do ZSRR o awansował na kombriga. We wrześniu 1939 roku został wykładowcą Akademii Wojskowej im. Frunzego. W czerwcu 1940 roku otrzymał awans na generała majora. W marcu 1941 roku stanął na czele 48. Korpusu Strzeleckiego w Odeskim Okręgu Wojskowym.
Generał Rodion Malinowski.
Na jego czele uczestniczył w początkowej fazie operacji Barbarossa. W sierpniu 1941 roku objął dowództwo nad Armią Rezerwową Frontu Południowego, która później została przemianowana na 6. Armię Uderzeniową. Uczestniczył w operacji donbasko-rostowskiej. W grudniu 1941 roku zastąpił gen. Jakowa Czerewiczenkę na stanowisku dowódcy Frontu Południowego. W styczniu 1942 roku podczas operacji barwienkowsko-łozowskiej odepchnął siły niemieckie o 100 km, ale później wraz z Frontem Południowo-Zachodnim marszałka Siemiona Timoszenki poniósł klęskę w operacji charkowskiej. Podczas bitwy pod Woroneżem osłaniał prawe skrzydło Frontu Południowego i na rozkaz Stawki, dokonał odwrotu. W trakcie operacji donbaskiej przeciwnik wszedł na jego głębokie tył, a gen. Malinowski poniósł ciężkie straty. Niemiecka Grupa Armii Południe feldmarszałka Fedora von Bocka zdobyła Rostów nad Donem i rozpoczęła ofensywę na Kaukaz. Wycofał swoje siły, za co popadł w niełaskę Józefa Stalina. Front Południowy został rozwiązany, a jego jednostki przekazane do Frontu Północnokaukaskiego marszałka Siemiona Budionnego. Gen. Malinowski objął dowództwo nad Grupą Wojsk Dońskich, która broniła kierunku stawropolskiego. Nie udało mu się powstrzymać naporu nieprzyjaciela i jego grupa została rozwiązana. W sierpniu 1942 roku gen. Malinowski został zdegradowany do roli dowódcy 66. Armii walczącej na północ od Stalingradu. W październiku 1942 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Frontu Woroneskiego gen. Nikołaja Watutina. W listopadzie 1942 roku stanął na czele 2. Armii Gwardii. Zimą 1942 roku jego przyjaciel z czasów przedwojennych komisarz dywizyjny gen. Iłłarion Łarin popełnił samobójstwo, a w liście pożegnalnym napisał: "Niech żyje Lenin". Stalin planował przeprowadzić śledztwo przeciwko gen. Malinowskiemu, ale poręczył za niego członek Rady Wojennej Frontu Nikita Chruszczow. Po ofensywie gen. Ericha von Mansteina mającej na celu odblokowanie 6. Armii gen. Friedricha Paulusa w Stalingradzie, z własnej inicjatywy dołączył do operacji Zimowy Sztorm, przyczyniając się do zwycięstwa pod Stalingradem. W lutym 1943 roku Stalin przywrócił mu stanowisko dowódcy Frontu Południowego i uczestniczył w operacji rostowskiej. W marcu 1943 roku stanął na czele Frontu Południowo-Zachodniego, w październiku przemianowanego na 3. Front Ukraiński. Brał udział w operacjach iziumsko-barwinkowskiej, donbaskiej, dolnodnieprzańskiej, zaporoskiej, dniepropietrowskiej, nikopolsko-krzyworoskiej, bereznehuwato-snihuriwskiej i odeskiej. W kwietniu 1943 roku otrzymał stopień generała armii. W kwietniu 1944 roku wyzwolił rodzinną Odessę, a w marcu objął dowództwo nad 2. Frontem Ukraińskim. Wraz z 3. Frontem Ukraińskim marszałka Fiodora Tołbuchina uczestniczył w operacji jasko-kiszyniowskiej, po której Rumunia zerwała sojusz z III Rzeszą i wypowiedziała jej wojnę. We wrześniu 1944 roku otrzymał awans na marszałka Związku Radzieckiego. W toku operacji bukaresztańsko-aradzkiej zajął niemal całą Rumunię. Następnie zasłużył się w operacjach debreczyńskiej, budapesztańskiej, wiedeńskiej, bańskobystrzyckiej i praskiej. W lipcu 1945 roku został przeniesiony na Daleki Wschód, gdzie objął dowództwo nad Frontem Zabajkalskim. Podczas wojny z Japonią brał udział w operacji kwantuńskiej. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 8 września 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order Lenina i Medal Złotej Gwiazdy.
Marszałkowie Kiriłł Mierieckow, Rodion Malinowski i Fiodor Tołbuchin, 1945 rok.
We wrześniu 1945 roku stanął na czele Zabajkalsko-Amurskiego Okręgu Wojskowego, a od maja 1947 roku dowodził Wojskami Dalekiego Wschodu. W czerwcu 1953 roku objął dowództwo nad Dalekowschodnim Okręgiem Wojskowym. W marcu 1956 roku zastępcą ministra obrony marszałka Gieorgija Żukowa i naczelnym dowódcą Wojsk Lądowych ZSRR. W październiku 1957 roku objął stanowisko ministra obrony. Realizował politykę zwiększania udziału broni nuklearnej i redukcji sił zbrojnych. Według niepotwierdzonych doniesień, w 1962 roku pozwolił gen. Issie Plijewowi użyć wojska do stłumienia protestów w Nowoczerkasku. Spowodował skandal międzynarodowy gdy do marszałka He Longa powiedział "Pozbyliśmy się naszego głupca Chruszczowa, teraz wy pozbądźcie się swojego Mao, a nasza przyjaźń zacznie się od nowa". W 1966 roku zdiagnozowano u niego raka trzustki.
Zmarł w wyniku choroby 31 marca 1967 roku w Moskwie. Spoczął pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym.