Roman Abraham (ur. 28 lutego 1891 roku we Lwowie, zm. 26 sierpnia 1976 roku w Warszawie) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.
Biografia[]
Roman Abraham urodził się 28 lutego 1891 roku we Lwowie, na terytorium Austro-Węgier. Jego siostra Wanda, była żoną gen. Wacława Stachiewicza. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim. Był członkiem Drużyn Bartoszowych i Związku Młodzieży Polskiej Zet. Studiował na Oficerskiej Szkole Kawalerii. Służbę wojskową rozpoczął wraz z wybuchem I wojny światowej. Służył w pułku ułanów Armii Austro-Węgier. Walczył we Francji, Rumunii, Rosji, Serbii i we Włoszech. Po zakończeniu działań zbrojnych dołączył do Polskich Kadr Wojskowych.

Roman Abraham podczas służby w Armii Austro-Węgierskiej.
1 listopada 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-ukraińskiej brał udział w obronie Lwowa. Jego żołnierze wywołali rabunek i pogrom Żydów. 24 listopada 1918 roku został awansowany na rotmistrza. Uczestniczył w walkach o Przemyśl. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej zorganizował oddział zwany Detachementem. Był ranny podczas walk. Jego żołnierze brali udział w bitwie pod Zadwórzem. W 1921 roku dotarł na Śląsk, gdzie rozpoczął przygotowania do III powstania śląskiego. Po jego zakończeniu uczestniczył w rozmowach na temat linii demarkacyjnej. Był wykładowcą na Wyższej Szkole Wojennej, W 1923 roku został dowódcą Brygady Kawalerii Toruń. W 1930 roku został wybrany posłem na Sejm. 3 kwietnia 1937 roku objął dowództwo nad Wielkopolską Brygadą Kawalerii. 19 marca 1938 roku został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej, Wielkopolska Brygada Kawalerii została wcielona do Armii Poznań gen. Tadeusza Kutrzeby. Brał udział w bitwie nad Bzurą. 15 września został dowódcą Grupy Operacyjnej swojego imienia, składającej się z Wielkopolskiej i Podolskiej Brygady Kawalerii. Udało mu się przebić do Warszawy, gdzie został dowódcą Zbiorczej Brygady Kawalerii i uczestniczył w obronie stolicy. Ciężko ranny, po kapitulacji Warszawy wpadł do niemieckiej niewoli. Był oskarżony o wydawanie wyroków śmierci na niemieckich dywersantów. Wojnę spędził w oflagach Krotoschin, Königstein IV B, Johannisbrunn VIII E i Murnau VII A. 30 kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie.
Przez krótki czas przebywał we Francji, ale zdecydował się na powrót do Polski. Pracował w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym, ale władze komunistyczne nie przyjęły go do wojska. Prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa, w 1950 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 26 sierpnia 1976 roku w Warszawie. Spoczął na cmentarzu farnym we Wrześni.