Rudolf Eugeniusz Dreszer (ur. 27 lutego 1891 roku w Grodzisku Mazowieckim, zm. 22 października 1958 roku w Waszyngtonie) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Grupy Operacyjnej gen. Dreszera.
Biografia[]
Rudolf Dreszer urodził się 27 lutego 1891 roku w Grodzisku Mazowieckim, na terenie Imperium Rosyjskiego. Jego bratem był Gustaw Dreszer późniejszy generał dywizji. Podczas rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym, za co został wydalony z gimnazjum. Później studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki w Liège. Należał do Związku Młodzieży Polskiej Przyszłość. W latach 1912-1913 odbył jednoroczną służbę w Armii Rosyjskiej, a po wybuchu I wojny światowej został powołany ponownie. Pod koniec wojny przeszedł do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem Chełma. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był m.in. zastępcą dowódcy 7. Pułku Ułanów Lubelskich i dowódcą 201. Pułku Szwoleżerów. W 1921 roku ukończył Wojenną Szkołę Sztabu Generalnego i został inspektorem jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. W tym samym roku awansował na majora, a w 1924 na podpułkownika i został szefem sztabu 1. Dywizji Kawalerii. Do sierpnia 1927 roku był dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a następnie stanął na czele 15. Pułku Ułanów Poznańskich. W styczniu 1929 roku awansował na pułkownika. W październiku 1931 roku objął dowództwo nad Brygadą Kawalerii Suwałki, a w kwietniu 1937 roku został dowódcą Wileńskiej Brygady Kawalerii. W marcu 1938 roku otrzymał awans na generała brygady. W przededniu wojny objął dowództwo nad Grupą Operacyjną w Armii Prusy gen. Stefana Dąb-Biernackiego.
Na jej czele uczestniczył w kampanii wrześniowej i walczył pod Piotrkowem Trybunalskim. 8 września jego jednostka przeszła do Armii Małopolska gen. Kazimierza Fabrycego. Po klęsce uniknął niemieckiej niewoli i przedostał się do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Od stycznia do kwietnia 1940 roku dowodził 4. Dywizją Piechoty. Po upadku Francji dotarł do Wielkiej Brytanii. W październiku 1940 roku objął dowództwo nad 5. Brygadą Kadrową Strzelców Polskich Sił Zbrojnych. W styczniu 1941 roku został odwołany i do grudnia nie otrzymał przydziału, a następnie został przeniesiony w stan spoczynku. W styczniu 1944 roku trafił do dyspozycji Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego. W 1946 roku został zdemobilizowany i wyjechał do Kanady.
Zmarł 22 października 1958 roku w Waszyngtonie, w Stanach Zjednoczonych.