Rudolf Walter Richard Heß (ur. 26 kwietnia 1894 w Aleksandrii, zm. 17 sierpnia 1987 w Berlinie Zachodnim) – niemiecki żołnierz i polityk nazistowski. Do maja 1941, jeden z najbliższych współpracowników Adolfa Hitlera, trzecia, zaraz po Göringu osoba w III Rzeszy.
10 maja 1941 wyruszył na rozmowy dyplomatyczne do Wielkiej Brytanii, gdzie został pojmany i do końca swojego życia pozostał w więzieniu.
Biografia[]
Młodość[]
Rudolf Heß urodził się 26 kwietnia 1894 w Aleksandrii, przynależnej wówczas do Imperium Osmańskiego. Był synem kupca, miał siostrę Margaret i brata Alfreda. Uczył się w szkołach w Egipcie, Niemczech i Szwajcarii. Od najmłodszych lat przejawiał nacjonalizm, typowy dla niemieckiej emigracji.
I wojna światowa[]
W sierpniu 1914 przy sprzeciwie rodziców, jako ochotnik zgłosił się do armii niemieckiej. W stopniu szeregowca brał udział w bitwie pod Ypres, gdzie został nagrodzony Krzyżem Żelaznym. 15 kwietnia 1915 został awansowany do stopnia starszego szeregowego, 21 maja do stopnia kaprala, a 26 października do stopnia plutonowego. 12 czerwca 1916 uczestnicząc w bitwie pod Verdun został ranny w głowę i ramię. Awansowany do stopnia sierżanta, został przeniesiony do 18 Bawarskiego Rezerwowego Pułku Piechoty. 23 lipca 1917 został ranny odłamkiem, a 8 sierpnia został postrzelony. W marcu 1918 rozpoczął szkolenie na pilota lotniczego. Nie zdążył wziąć udziału w starciach powietrznych, bo wojna się skończyła.
Okres międzywojenny[]
Upadek Cesarstwa Niemieckiego był dla niego poważnym ciosem. Firma jego ojca miała poważne problemy finansowe.
Po wojnie wybuchła rewolucja listopadowa, a wielu z komunistycznych działaczy było wyznania mojżeszowego, co wywołało falę antysemityzmu. Tendencje te zostały również wzmocnione przez legendę o ciosie w plecy. W Bawarii swoją działalność zaczęli narodowi socjaliści tacy jak Adolf Hitler, Ernst Röhm, Hermann Göring i Heinrich Himmler. Heß osobiście poznał Hitlera, a jego poglądy miały duży wpływ na Heßa. Od 1919 studiował w Monachium. Rozgoryczonymi postanowieniami Traktatu wersalskiego wstąpił do towarzystwa Thule. Od czerwca 1920 był członkiem NSDAP. Wziął udział w nieudanym Puczu monachijskim, a następnie unikając więzienia uciekł do Austrii. W kwietniu 1924 po niskich wyrokach i komfortowych warunkach odbywania kary dla puczystów postanowił się ujawnić. W maju został aresztowany i skazany na 18 miesięcy pozbawienia wolności. Karę odbywał w twierdzy Landsberg wspólnie z Adolfem Hitlerem, a do końca lutego 1925 był jego osobistym sekretarzem. Jego relacje z Hitlerem się pogłębiły, a nawet jako jeden z niewielu mógł się do niego zwracać po imieniu. Po wyjściu z więzienia dołączył do reaktywowanej NSDAP. Heß unikał publicznych wystąpień i wolał pracę za kulisami. Hitler powierzył mu nawet kontrolę nad partią. W związku z pogłoskami o jego homoseksualizmie Hitler zmusił go do małżeństwa.
Przez kolejne lata Rudolf Heß organizował i pisał przemówienia dla Hitlera, stając się jego najbliższym współpracownikiem. W 1930 został przewodniczącym Centralnej Komisji Politycznej NSDAP, zasiadał w Reichstagu, a od 21 kwietnia 1933 był zastępcą führera. W 1933 wszedł w skład rządu. Po przekształceniu SA w SS objął nad nimi dowództwo. Jako minister zatwierdził Ustawy norymberskie. Był zaangażowany w działania antysemickie, podpisał ustawy pozbawiające żydów praw społecznych.
II wojna światowa[]
1 września 1939 Führer ogłosił, że jego zastępcą zostaje Göring, a zastępcą Göringa Heß. Sam Rudolf Heß w tym czasie został członkiem Rady Obrony Rzeszy. Optował za zachowaniem pokoju na zachodzie. Jego pozycje powoli zajmował Martin Bormann. Odsunięty w cień Heß czuł się rozgoryczony i pragnął powrotu na dawną pozycję. Pod koniec lipca 1940 został wezwany do Hitlera, który oznajmił, że nie chce prowadzić wojny z Wielką Brytanią. Głównym przeciwnikiem tej pokoju miał być Winston Churchill. Heß w negocjacjach z Anglią widział szansę na powrót.
10 maja 1941 wyleciał do Wielkiej Brytanii samolotem i miał się spotkać z księciem Hamiltonem. Samolot opuścił na spadochronie, a na ziemi został odnaleziony przez szkockiego rolnika. Uwięziony w więzieniu nadal domagał się rozmowy z księciem Hamiltonem, co spowodowało podejrzenia o sympatię rodziny królewskiej dla nazistów.16 czerwca 1941 w akcie desperacji rzucił się z okna, łamiąc sobie nogę. Osadzony w szpitalu psychiatrycznym, przebywał w nim do końca wojny.
Niemcy w oficjalnym komunikacie stwierdzili, że Rudolf Heß był niepoczytalny i działał na własną rękę. Hitler przemianował funkcję zastępcy Führera na Kancelarię Partii, na której czele stanął Bormann.
Czasy powojenne[]
Po zwycięstwie aliantów Heß łudził się, że zostanie zwolniony i będzie potrzebny w powojennych Niemczech. 10 października 1945 został przewieziony do Norymbergi, gdzie czekał na proces. Nie rozpoznawał swoich dawnych towarzyszy takich jak Göring i udawał niepoczytalnego, często tłumacząc się przy tym, że nic nie pamięta. Biegli uznali go za poczytalnego. Za przynależność do rządu nazistowskiego został skazany na karę dożywocia. Nie przyjął wyroku do wiadomości i planował życie na wolności. Uznawał się, za następce Hitlera. Od 18 lipca 1947 przebywał w więzieniu Spandau w Berlinie. Od 1 października 1966 był jego jedynym więźniem. Podupadł na zdrowiu i kilkukrotnie zobaczył się z rodziną. Nie zmienił swoich przekonań.
Śmierć[]
17 sierpnia 1987 został znaleziony martwy w swojej celi. Brytyjczycy, którzy wówczas nadzorowali obiekt, stwierdzili, że 93 letni Heß miał się powiesić, ale wiele dokumentów dotyczących sprawy zostało utajnionych, co spowodowało liczne teorie jakoby miał zostać zamordowany.
Został pochowany w Wunsiedel, ale w 2011 jego szczątki zostały ekshumowane, skremowane a następnie rozsypane w nieznanym miejscu.