Rudolf Pilz (ur. 25 grudnia 1888 roku w Annabergu, zm. 25 lipca 1975 roku w Bremie) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Rudolf Pilz urodził się 25 grudnia 1888 roku w Annabergu. W kwietniu 1908 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojny światowej, za co został odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze, a pod koniec marca 1920 roku przeszedł do policji w Saksonii. Był m.in. wykładowcą w Akademii Policyjnej. W 1933 roku awansował na majora, a w sierpniu 1935 roku na podpułkownika. W październiku 1935 roku został przyjęty do Wehrmachtu. Trafił do sztabu 53. Pułku Piechoty. W kwietniu 1936 roku awansował na pułkownika i objął dowództwo nad batalionem 31. Pułku Piechoty. Następnie trafił do sztabu pułku, a od listopada 1938 roku dowodził 121. Pułkiem Piechoty Straży Granicznej. Podczas mobilizacji latem 1939 roku objął dowództwo nad 121. Pułkiem Piechoty w 50. Dywizji Piechoty gen. Konrada Sorschego.
Na czele pułku uczestniczył w kampanii polskiej i walczył m.in. o przedmoście bydgoskie. Poniósł duże straty i po kilku dniach zrezygnował z dowództwa. Następnie stanął na czele Brygady Netze. W lutym 1940 roku awansował na generała majora, a kilka tygodni później objął dowództwo nad nowotworzoną 358. Dywizją Piechoty w Generalnym Gubernatorstwie. Na początku czerwca 1940 roku jego jednostka została przerzucona do północnej Francji i Belgii, gdzie pełniła funkcje okupacyjne. Pod koniec sierpnia 1940 roku trafił do rezerwy dowódczej. W listopadzie 1940 roku objął dowództwo nad nowotworzoną 333. Dywizją Piechoty, która trafił do Bretanii. 1 lutego 1942 roku awansował na generała porucznika. Od jesieni 1942 roku jednostka była przekształcana w dywizję szturmową. W grudniu 1942 roku ponownie trafił do rezerwy, a od stycznia 1943 roku dowodził 203. Dywizją Bezpieczeństwa. W listopadzie 1943 roku jednostka została przeniesiona do 9. Armii gen. Josefa Harpego, a w grudniu do 2. Armii gen. Waltera Weissa. W lutym 1944 roku walczył w okolicach Prypeci, a później w okolicach Brześcia Litewskiego i Narwy. W sierpniu 1944 roku po raz trzeci trafił do rezerwy dowódczej, a pod koniec miesiąca stanął na czele 464. Dywizji Szkolnej. Wiosną 1945 roku jednostka trafiła do 4. Amii Pancernej gen. Fritza-Huberta Gräsera. Po kapitulacji Wehrmachtu trafił do amerykańskiej niewoli, którą opuścił w czerwcu 1947 roku.
Zmarł 25 lipca 1975 roku w Bremie.