Sanacja – potoczna nazwa obozu politycznego sprawującego władzę w latach od przewrotu majowego 1926 do września 1939. Określenie to wywodzi się z łaciny (sanatio) i oznacza uzdrowienie. Powstała w związku z głoszonym przez Józefa Piłsudskiego hasłem „sanacji moralnej” życia publicznego w Polsce.
Terminu tego po raz pierwszy użył Adam Skwarczyński, który był jednym z ideologów obozu piłsudczykowskiego.
Główną organizacją polityczną reprezentującą nurt sanacyjny był działający w latach 1928-1935 Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem, a po 1937 Obóz Zjednoczenia Narodowego. Dużą grupę działaczy stanowili wojskowi.
W roku 1935 po śmierci Józefa Piłsudskiego wyraźnie rysowały się różnice; powstała tzw. lewica sanacyjna oraz "grupa zamkowa", skupiona wokół Ignacego Mościckiego.
Po klęsce wrześniowej sanacja przestała istnieć.
Przedstawiciele[]
- Józef Piłsudski
- Edward Śmigły-Rydz
- Walery Sławek
- Aleksander Prystor
- Bogusław Miedziński
- Kazimierz Świtalski
- Adam Koc
- Józef Beck
- Tadeusz Hołówko
- Janusz Jędrzejewicz