Historia Wiki

Siegmund Freiherr von Schleinitz (ur. 23 lipca 1890 roku w Berlinie, zm. 30 listopada 1968 roku w Kilonii) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.

Biografia[]

Siegmund von Schleinitz urodził się 23 lipca 1890 roku w Berlinie. Jego młodszym bratem był późniejszy generał Joachim von Schleinitz. Służbę wojskową rozpoczął we wrześniu 1909 roku. Ukończył szkołę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej. W kwietniu 1915 roku otrzymał awans na podporucznika, a w kwietniu 1918 roku na kapitana. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. W 1919 roku został przyjęty do Reichswehry. W kwietniu 1929 roku jako adiutant trafił do III Dowództwa Piechoty. W kwietniu 1931 roku awansował na majora, a rok później stanął na czele batalionu 5. Pułku Piechoty. Po powołaniu Wehrmachtu został adiutantem dowódcy II Okręgu Wojskowego w Szczecinie gen. Fedora von Bocka i awansował na podpułkownika. Wiosną 1935 roku został adiutantem dowódcy II Korpusu Armijnego. W styczniu 1937 roku awansował na pułkownika, a w październiku stanął na czele 48. Pułku Piechoty.

Na jego czele, w składzie 12. Dywizji Piechoty gen. Ludwiga von der Leyena uczestniczył w kampanii wrześniowej i brał udział w bitwie w Lasach Królewskich oraz bitwie pod Mławą. Później walczył w kampanii francuskiej. W grudniu 1940 roku awansował na generała majora. W styczniu 1941 roku objął dowództwo nad 9. Dywizją Piechoty pełniącą funkcje okupacyjne we Francji. Wiosną 1941 roku jednostka została przeniesiona do Generalnego Gubernatorstwa. Następnie uczestniczył w operacji Barbarossa. W grudniu 1941 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim. Od lata 1942 roku brał udział w operacji Fall Blau. W grudniu 1942 roku awansował na generała porucznika, a w sierpniu 1943 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego i zastąpił go gen. Friedrich Hofmann. Gen. Schleinitz trafił do rezerwy dowódczej. Pod koniec listopada 1943 roku stanął na czele nowotworzonej 361. Dywizji Piechoty w Danii. Wiosną 1944 roku wraz z dywizją trafił na front wschodni. Pod koniec maja zastąpił go płk. Gerhard Lindemann i ponownie trafił do rezerwy. Od października 1944 roku dowodził 402. Dywizją do Zadań Specjalnych, która w styczniu 1945 roku została przemianowana na 402. Dywizją Zastępczą. Podczas operacji pomorskiej został wzięty do niewoli przez żołnierzy 1. Armii Wojska Polskiego gen. Stanisława Popławskiego. Następnie został przekazany stronie radzieckiej. Niewolę opuścił w 1955 roku.

Zmarł 30 listopada 1968 roku w Kilonii.