Historia Wiki

Siemion Moisiejewicz Kriwoszein (ros. Семён Моисеевич Кривошеин) (ur. 28 listopada 1899 roku w Woroneżu, zm. 16 września 1978 roku w Krasnogorsku) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika wojsk pancernych. Bohater Związku Radzieckiego.

Biografia[]

Siemion Kriwoszein urodził się 28 listopada 1899 roku w Woroneżu. Pochodził z rodziny żydowskiej. W lipcu 1918 roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej. W 1919 roku wstąpił do partii komunistycznej. Brał udział w wojnie domowej i walczył przeciwko siłom Antona Denikina i Piotr Wrangla. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1926 roku ukończył Kursy Doskonalenia Kadry Dowódczej w Nowoczerkasku. W 1928 roku rozpoczął studia na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W lutym 1933 roku został zastępcą szefa I Oddziału Zarządu Motoryzacji i Mechanizacji Armii Czerwonej. W 1935 roku odbył służbowe podróże do Czechosłowacji i Francji. W 1936 roku wyjechał do Hiszpanii, gdzie wziął udział w wojnie domowej. Dowodził oddziałem czołgów i uczestniczył w obronie Madrytu, za co został odznaczony Orderem Lenina. W czerwcu 1937 roku napisał donos na dowódcę 6. Korpusu Kozackiego komkora Jelisiej Goriaczow, który bronił aresztowanego komandarma Ijeronima Uborewicza. W 1938 roku wizytował pole bitwy nad jeziorem Chasan. Następnie objął dowództwo nad 8. Brygadą Pancerną.

Wiktorin Guderian Kriwoszein parada w Brześciu

Generałowie Mauritz von Wiktorin, Heinz Guderian i Siemion Kriwoszein, na paradzie w Brześciu, 22 września 1939 roku.

Na jej czele wziął udział w agresji na Polskę. 22 września 1939 roku wraz z niemieckim gen. Heinzem Guderianem, odbierał paradę wojskową w Brześciu. Wkrótce został przeniesiony pod granicę z Finlandią i wziął udział w wojnie zimowej. Jego siły nacierały na Wyborg. W maju 1940 roku objął dowództwo nad 15. Dywizją Zmechanizowaną, a w czerwcu został dowódcą 2. Dywizji Pancernej. W marcu 1941 roku został dowódcą 25. Korpusu Zmechanizowanego w Charkowskim Okręgu Wojskowym.

Po rozpoczęciu operacji Barbarossa wziął udział w obronie Mohylewa i bitwie pod Smoleńskiem. W październiku 1941 roku został szefem Zarządu Wyszkolenia Bojowego Głównego Zarządu Pancernego Armii Czerwonej. W lutym 1943 roku objął dowództwo nad 3. Korpusem Zmechanizowanym i brał udział w bitwie na łuku kurskim oraz w operacji biełgorodzko-charkowskiej. 23 października 1943 roku, w uznaniu zasług bojowych, korpus otrzymał tytuł gwardyjski. Następnie brał udział w operacji żytomiersko-berdyczowskiej. W lutym 1944 roku został dowódcą 1. Korpusu Zmechanizowanego, który brał udział w operacjach proskurowsko-czerniowskiej, białoruskiej, wiślańsko-odrzańskiej, kostrzyńskiej i berlińskiej. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, z dnia 29 marca 1945 roku, otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order Lenina i Złotą Gwiazdę.

Po wojnie dowodził korpusem w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W czerwcu 1945 roku jego korpus został przekształcony w 1. Dywizję Zmechanizowaną. Od lipca 1946 roku był wykładowcą na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W marcu 1950 roku został dowódcą sił pancernych i zmechanizowanych Odeskiego Okręgu Wojskowego. W 1952 roku rozpoczął studia na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W 1953 roku przeszedł w stan spoczynku.

Zmarł 16 września 1978 roku w Krasnogorsku. Spoczął na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie.