Siemion Pietrowicz Zybin (ros. Семён Петрович Зыбин) (ur. 18 września 1894 roku we wsi Biełoreczeńska, zm. 5 sierpnia 1941 roku w okolicach Kopenkuwate) – sowiecki wojskowy, kombrig Armii Czerwonej.
Biografia[]
Siemion Zybin urodził się 18 września 1894 roku we wsi Biełoreczeńska, w obwodzie kubańskim. W listopadzie 1914 roku został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i brał udział w I wojnie światowej. Służbę zakończył w 1917 roku, a następnie wstąpił do partii komunistycznej i został członkiem Czerwonej Gwardii. Uczestniczył w walkach z siłami Ławra Korniłowa. W maju 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej, podczas której walczył z wojskami Antona Denikina, Andrieja Szkuro, Wiktora Pokrowskija, Piotra Wrangla i Nestora Machny. W 1922 roku został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. W czerwcu 1924 roku był doradcą wojskowym w Tuwińskiej Republice Ludowej, a we wrześniu rozpoczął studia na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W 1932 roku został zastępcą dowódcy 8. Dywizji Kawalerii, a w 1935 roku dowódcą 25. Dywizji Kawalerii. Podczas wielkiej czystki, 16 września 1937 roku został aresztowany przez NKWD, ale w 1940 roku został przywrócony do służby i stanął na czele 87. Dywizji Strzeleckiej. Od marca 1941 roku dowodził 37. Korpusem Strzeleckim.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, jego korpus walczył w okolicach Dubna, Lwowa i Winnicy. Na początku sierpnia 1941 roku, został otoczony w bitwie pod Humaniem. Stanowisko dowodzenia we wsi Kopenkuwate, w którym znajdował się Zybin, zostało ostrzelane przez niemiecką artylerię. Kombrig poniósł śmierć na miejscu.