Siergiej Buniaczenko (ros. Сергей Кузьмич Буняченко, ur. 5 października 1902 roku we wsi Korowjakowka, zm. 1 sierpnia 1946 roku w Moskwie) – pułkownik Armii Czerwonej, później kolaborant i generał major Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej.
Biografia[]
Siergiej Buniaczenko urodził się 5 października 1902 roku we wsi Korowjakowka w guberni kurskiej w Imperium Rosyjskim. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Uczestniczył w walkach z białymi na terytorium Ukrainy, a następnie walczył z basmaczami w Azji Środkowej.
Po zakończeniu wojny domowej uczestniczył w wojskowych kursach piechoty. Studiował w wyższej szkole wojennej w Kijowie i Akademii Wojskowej im. M. Frunzego. W latach 1924-1932 służył w 9. i 11. Turkiestańskim Pułku Strzeleckim, a następnie pełnił funkcje sztabowe.
W 1937 roku został wydalony z partii za negatywne wypowiedzi o kolektywizacji.
W sierpniu 1938 roku uczestniczył w walkach z Japończykami nad jeziorem Chasan. W listopadzie 1938 roku został awansowany do stopnia pułkownika. Po niemieckim ataku na ZSRR został szefem sztabu XXVI Korpusu Strzeleckiego.
Od 30 marca 1942 roku dowodził 389. Dywizją Strzelecką walczącą w bitwie o Kaukaz. 31 sierpnia został zdegradowany i aresztowany za niewykonanie rozkazu wysadzenia mostu w Mozdoku. Został skazany na rozstrzelanie, zamienione na 10 lat obozu pracy po zakończeniu wojny. 7 października objął dowództwo 59. Brygady Strzeleckiej. W listopadzie, po rozbiciu jego brygady miał zostać aresztowany, ale dostał się do niewoli rumuńskiej. Szybko został przekazany stronie niemieckiej i osadzony w obozie dla oficerów.
Przebywając w oflagu podjął się kolaboracji. W czerwcu 1943 roku wstąpił do Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej, gdzie został oficerem łącznikowym ROA z 7 Armią.
Od 10 listopada 1944 roku dowodził 1. Dywizją Piechoty Sił Zbrojnych KONR. W lutym 1945 roku został awansowany na generała majora. Walczył nad Odrą i pod Kostrzynem.
Wbrew niemieckim rozkazom gen. Buniaczenko wydał rozkaz o wymarszu na południe, by poddać się Amerykanom. Podczas marszu do żołnierzy ROA dotarła wezwanie o pomoc wystosowane przez powstańców praskich. Gen. Buniaczenko udzielił pomocy czeskim powstańcom, a w walkach z Niemcami zginęło około 300 żołnierzy ROA.
Ostatecznie żołnierze ROA wycofali się na tereny kontrolowane przez wojska USA. Generał Siergiej Buniaczenko oddał się do niewoli amerykańskiej. 15 maja 1945 roku został przekazany Sowietom.
Sądzony jako zdrajca został skazany na karę śmierci. Siergiej Buniaczenko został powieszony 1 sierpnia 1946 roku w Moskwie.