Stanisław Fedorczyk ps. Pomidor (ur. 13 lipca 1894 roku w Rzeszowie, zm. 24 marca 1974 roku w Poznaniu) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 80. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Stanisław Fedorczyk urodził się 13 lipca 1894 roku w Rzeszowie, na terenie Austro-Węgier. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich i służył w I Brygadzie. Został ranny podczas bitwy pod Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, a w lipcu objął dowództwo nad batalionem 57. Pułku Piechoty. W marcu 1924 roku awansował na majora, a w 1927 roku został oficerem Przysposobienia Wojskowego w 57. Pułku Piechoty. W kwietniu 1928 roku trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. W grudniu 1930 roku awansował na podpułkownika, a w styczniu 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 80. Pułku Piechoty. Od listopada 1935 roku dowodził jednostką.
Na czele pułku, w składzie 20. Dywizji Piechoty płk. wilhelma Lawicza-Liszki brał udział w kampanii wrześniowej. Został ranny w bitwie pod Mławą, ale pomimo tego nie oddał dowództwa. Wycofał się do Warszawy i brał udział w jej obronie. W dniach 14-28 września dowodził obroną Przedmościa Zacisze. Po kapitulacji dostał się do niemieckiej niewoli i był jeńcem oflagu X C Lubeck, stalagu X B Sandbostel i oflagu VI B Dössel. Należał do konspiracji obozowej, za co został skazany na 9 miesięcy więzienia.
We wrześniu 1946 toku powrócił do Polski i chciał kontynuować służbę w Ludowym Wojsku Polskim, ale nie został przyjęty. Był inwigilowany i represjonowany.
Zmarł 24 marca 1974 roku w Poznaniu. Spoczął na cmentarzu Junikowo.