Stanisław Fiszer (ur. 3 października 1769 roku w Warszawie, zm. 18 października 1812 roku pod Tarutino) – polski wojskowy w stopniu generała brygady, szef sztabu Armii Księstwa Warszawskiego. Uczestnik wojny polsko-rosyjskiej, insurekcji kościuszkowskiej, powstania wielkopolskiego, wojny polsko-austriackiej i inwazji na Rosję.
Biografia[]
Stanisław Fiszer urodził się 3 października 1769 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny o bogatych tradycjach wojskowych. Uczył się w Szkole Rycerskiej, a następnie rozpoczął służbę w Dywizji Wielkopolskiej. Dowódcą jego brygady był Tadeusz Kościuszko. Uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej i walczył pod Dubienką. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Podczas insurekcji kościuszkowskiej był adiutantem gen. Kościuszki. W trakcie bitwy pod Maciejowicami, został ranny i podobnie jak Kościuszko oraz Julian Ursyn Niemcewicz, dostał się do rosyjskiej niewoli. Odmówił składania zeznań i został skazany na zesłanie do Niżnego Nowogrodu. Po wyjściu na wolność, miał problemy z nogami. Wyjechał do Paryża, gdzie dołączył do Legii Naddunajskiej. Jako generał brygady, wziął udział w bitwie pod Offenburgiem, podczas której ponownie trafił do niewoli. Wolność odzyskał podczas wymiany jeńców. W 1801 roku zakończył służbę wojskową i rozpoczął studia w Paryżu. Następnie osiadł w Wielkopolsce. Podczas powstania wielkopolskiego, gen. Jan Henryk Dąbrowski wyznaczył go na dowódcę brygady. Ostatecznie kontynuował służbę w Armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 roku został szefem Sztabu Głównego. Brał udział w wojnie polsko-austriackiej i został ranny w bitwie pod Raszynem. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari. Następnie prowadził przygotowania do inwazji na Rosję. W 1812 roku został szefem sztabu V Korpusu gen. Józefa Poniatowskiego. Uczestniczył w bitwie pod Borodino i zajęciu Moskwy. Poległ 18 października 1812 roku, podczas bitwy pod Tarutino. Został pochowany we wsi Woronowo pod Moskwą.