Stanisław Antoni Habowski (ur. 28 marca 1895 roku w Nowym Sączy, zm. 16 listopada 1966 roku w Warszawie) – polski wojskowy, generał brygady Ludowego Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 75. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Stanisław Habowski urodził się 28 marca 1895 roku w Nowym Sączu, na terenie Austro-Węgier. Był członkiem Związku Strzeleckiego i Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Po wybuchu I wojny światowej, dołączył do Legionów Polskich. Uczestniczył w bitwie pod Rarańczą, a następnie przeszedł do II Korpusu Polskiego w Rosji i walczył w bitwie pod Kaniowem, podczas której dostał się do niemieckiej niewoli. Po odzyskaniu wolności rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W październiku 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana. Następnie był instruktorem w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. W grudniu 1924 roku awansował na majora. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego i na czele kombinowanego batalionu uczestniczył w walkach w Warszawie. W 1928 roku trafił do dowództwa 10. Dywizji Piechoty. W 1931 roku ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i otrzymał awans na podpułkownika. Następnie został zastępcą dowódcy 2. Pułku Pancernego. W październiku 1936 roku objął dowództwo nad 75. Pułkiem Piechoty w 23. Dywizji Piechoty gen. Jana Jagmina-Sadowskiego. W marcu 1939 roku awansował na pułkownika.
Na czele pułku uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie pod Wyrami, a następnie z 23. Dywizją Piechoty dowodzoną przez płk. Władysława Powierzę wycofał się na Lubelszczyznę. Po I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niemieckiej niewoli. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Ludowym Wojsku Polskim. Dowodził m.in: 8. Drezdeńską Dywizją Piechoty, 5. Saską Dywizją Piechoty i 4. Pomorską Dywizją Piechoty. Uczestniczył w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią i w akcji Wisła. Następnie był komendantem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu. W lipcu 1948 roku otrzymał awans na generała brygady. W 1949 roku został usunięty z wojska i był prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa.
Zmarł 16 listopada 1966 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.