Stanisław Jan Kalabiński (ur. 23 października 1890 roku w Sosnowcu, zm. 15 sierpnia 1941 roku w Radomiu) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca rezerwowej 55. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Stanisław Kalabiński urodził się 23 października 1890 roku w Sosnowcu, na terenie Imperium Rosyjskiego. Był członkiem Organizacji Zarzewie i Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Podczas walk był dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. W kwietniu 1918 roku wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, a od listopada służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 roku otrzymał awans na podpułkownika. W 1924 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1927 roku awansował na pułkownika. Od 1930 roku dowodził Brygadą KOP Grodno, a sześć lat później został dowódcą piechoty dywizyjnej 30. Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo nad 55. Dywizją Piechoty Rezerwową, w Grupie Operacyjnej Śląsk gen. Jana Jagmina-Sadowskiego.
Na jej czele brał udział w kampanii wrześniowej. Uczestniczył w bitwie pod Wyrami, a następnie wraz z Grupą Operacyjną Śląsk wycofał się na Lubelszczyznę, gdzie brał udział w I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Udało mu się wyjść z okrążenia, ale rozwiązał dywizję. W listopadzie 1939 roku został aresztowany w Warszawie i trafił do oflagu IX C Rotenburg an der Fulda. Został oskarżony o zbrodnie wojenne na niemieckich żołnierzach i cywilach, za co trafił do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Podczas śledztwa był brutalnie torturowany. W czerwcu 1941 roku został przeniesiony do więzienia w Radomiu.
Został zamordowany przez Gestapo 15 sierpnia 1941 roku w Radomiu. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.