Stanisław Maczek (ur. 31 marca 1892 roku w Szczercu, zm. 11 grudnia 1994 roku w Edynburgu) – polski wojskowy, generał brygady Polskich Sił Zbrojnych. Dowódca m.in: 10. Brygady Kawalerii i 1. Dywizji Pancernej.
Biografia[]
Stanisław Maczek urodził się 31 marca 1892 roku w Szczercu, na terenie Austro-Węgier. Jego rodzina pochodziła z Chorwacji. Studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego. Był członkiem Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Austro-Węgier i walczył we Włoszech. W 1918 roku został ranny. Wojnę zakończył jako porucznik, a w listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i uczestniczył w walkach o Lwów. Podczas ofensywy czortkowskiej marszałek Józef Piłsudski awansował go na kapitana. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił różne stanowiska sztabowe. W 1922 roku otrzymał awans na majora. Ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a następnie trafił do Oddziału II Sztabu Generalnego. W grudniu 1924 roku został awansowany na podpułkownika, a od marca 1929 roku dowodził 81. Pułkiem Strzelców Grodzieńskich. W listopadzie 1930 roku otrzymał awans na pułkownika. W lutym 1935 roku objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 7. Dywizji Piechoty. W październiku 1938 roku został dowódcą 10. Brygady Kawalerii, pierwszej wielkiej jednostki zmotoryzowanej WP.
Stanisław Maczek jako pułkownik Wojska Polskiego.
Podczas kampanii wrześniowej, jego brygada została podporządkowana Armii Kraków gen. Antoniego Szyllinga. Brał udział w bitwie pod Jordanowem i walkach w okolicach Lwowa, a następnie przekroczył granicę węgierską. W październiku 1939 roku dotarł do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Za swoje zasługi został awansowany na generała brygady i otrzymał Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari. Podczas kampanii francuskiej dowodził odtworzoną 10. Brygadą Kawalerii Pancernej. W toku walk, jego jednostka została odcięta. Udało mu się ewakuować do Wielkiej Brytanii. Objął dowództwo nad 2. Brygadą Strzelców PSZ, która wkrótce została przekształcona w 10. Brygadę Kawalerii Pancernej, a następnie 1. Dywizję Pancerną. W sierpniu 1944 roku jednostka została przerzucona do Normandii. Brał udział w bitwie pod Falaise i Mont Ormel. Następnie nacierał na Belgię i Holandię. Bez strat wśród ludności cywilnej wyzwolił Bredę. 4 maja 1945 roku przyjął kapitulację sił niemieckich w bazie Kriegsmarine w Wilhelmshaven. W 1947 roku został zdemobilizowany.
Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. We wrześniu 1946 roku Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej pozbawił go obywatelstwa polskiego. Pracował jako barman.
Zmarł 11 grudnia 1994 roku w Edynburgu. Spoczął na cmentarzu żołnierzy polskich w Bredzie.