Stanisław Trzebunia (ur. 19 lipca 1888 roku w Zakopanem, zm. 31 grudnia 1960 roku w Warszawie) – polski wojskowy, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Grupy Stalowa Wola.
Biografia[]
Stanisław Trzebunia urodził się 19 lipca 1888 roku w Zakopanem, na terenie Austro-Węgier. Studiował na Politechnice Lwowskiej. W styczniu 1913 roku rozpoczął jednoroczną służbę w Armii Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej, został ponownie powołany. Brał udział w bitwie pod Gorlicami. Dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do 1917 roku. Po wyjściu na wolność, dołączył do I Korpusu Polskiego w Rosji. W 1918 roku, przez Syberię i drogą morską dostał się do Francji i wstąpił do Armii Polskiej. W 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, uczestniczył w wyprawie kijowskiej i bitwie warszawskiej. W sierpniu 1920 roku został awansowany na kapitana, a miesiąc później został otrzymał Order Virtuti Militari. W maju 1922 roku został awansowany na majora. W 1924 roku rozpoczął służbę w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych i otrzymał awans na podpułkownika. W lipcu 1928 roku został zastępcą dowódcy 37. Pułku Piechoty. 30 kwietnia 1932 roku przeszedł w stan spoczynku.
Po wybuchu II wojny światowej, organizował obronę miasta i zakładów w Stalowej Woli. Następnie stanął na czele Grupy Stalowa Wola. Walczył na linii Sanu i na Lubelszczyźnie. Po klęsce wrześniowej, dostał się do Warszawy. W 1940 roku przeszedł na Węgry i przez Jugosławię, dotarł do Palestyny. Od 1944 roku służył w Polskich Siłach Zbrojnych. W 1950 roku został zdemobilizowany, a dwa lata później powrócił do Polski.
Zmarł 31 grudnia 1960 roku w Warszawie. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim.