Stefan Dąb-Biernacki (ur. 7 stycznia 1890 roku w Gnojnie, zm. 9 lutego 1959 roku w Londynie) – polski wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Armii Prusy i Frontu Północnego. W 1940 roku zdegradowany do stopnia szeregowca i wydalony z wojska.
Biografia[]
Młodość i I wojna światowa[]
Stefan Biernacki podczas służby w Legionach Polskich. Portret autorstwa Piotra Rafałki
Stefan Dąb-Biernacki urodził się 7 stycznia 1890 roku w Gnojnie, w Królestwie Polskim. Studiował w Warszawie. Należał do Związku Strzeleckiego i ukończył tajną szkołę podchorążych. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym został internowany. Po wyjściu na wolność, dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Okres międzywojenny[]
Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Odznaczył się w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]. 1 kwietnia 1920 roku został awansowany na pułkownika, a w lipcu został dowódcą 1. Dywizji Piechoty Legionów. 31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, awansował go na generała brygady. W trakcie przewrotu majowego, opowiedział się za marszałkiem Józefem Piłsudskim. Następnie pracował w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. 10 listopada 1930 roku został awansowany na generała dywizji i służył w Wilnie. Zlecił kilka pobić dziennikarzy, krytykujących i obrażających Józefa Piłsudskiego. W planie operacyjnym Wschód, w przypadku sowieckiej agresji, miał zostać dowódcą Armii Wilno.
II wojna światowa[]
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, stanął na czele Armii Prusy. Miała być ona najsilniejszym związkiem operacyjnym WP, ale wolno osiągała zdolność bojową. Brał udział w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim, podaczs której zmuszony był się wycofać. Następnie uczestniczył w bitwie pod Tomaszowem Mazowieckim. Wkrótce pod Iłżą rozbite został południowe zgrupowanie Armii Prusy gen. Stanisława Skwarczyńskiego. Za szereg niepowodzeń obarczył podległe mu dywizje i żołnierzy. 10 września objął dowództwo nad Frontem Północnym. Po sowieckim ataku, rozkazał swoim siłom, odwrót na południe. Próbował wesprzeć okrążone siły Armii Lublin gen. Tadeusza Piskora, w wyniku czego doszło do drugiej bitwy pod Tomaszowem Lubelskim. Wobec barku perspektyw, upoważnił gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego do złożenia kapitulacji, a sam w cywilnym ubraniu, opuścił pole bitwy.
Udało mu się dotrzeć do Francji ale został osadzony w obozie internowania w Cerizay. Po upadku Francji, przedostał się do Wielkiej Brytanii. Krytykował Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, za przedstawianie fałszywego obrazu klęski wrześniowej i internowanie doświadczonych oficerów. Jednocześnie złożył wniosek o zdemobilizowanie. Został postawiony przed sądem polowym, za udział w antyrządowym spisku i skazany na cztery lata więzienia i degradację. W 1943 roku Naczelny Wódz gen. Kazimierz Sosnkowski zwolnił go z więzienia.
Lata powojenne[]
Po wyjściu na wolność wyjechał do Irlandii, gdzie zajmował się rolnictwem. Po wojnie przeniósł się do Walii.
Zmarł 9 lutego 1959 roku w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Brompton.