Stefan Tadeusz Iwanowski (ur. 12 grudnia 1890 roku w Orszy, zm. 20 listopada 1954 roku w Sztokholmie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Grupy Żółkiew.
Biografia[]
Stefan Iwanowski urodził się 12 grudnia 1890 roku w Orszy, w guberni mohylewskiej Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył Kurs Sztabu Generalnego w Warszawie. Od 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od września do października 1920 roku dowodził 14. Pułkiem Piechoty, a następnie został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. Ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W grudniu 1924 roku otrzymał awans na pułkownika. Następnie objął dowództwo nad 42. Pułkiem Piechoty, a w kwietniu 1928 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 9. Dywizji Piechoty. W 1931 roku trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Był jednocześnie prezesem Okręgu Lubelskiego Ligii Morskiej i Kolonialnej.
Podczas kampanii wrześniowej, 11 września objął dowództwo nad improwizowaną Grupą Żółkiew. Podczas walk z 2. Dywizją Pancerną gen. Rudolfa Veiela jego grupa została rozbita. Dostał się do Lwowa, ale na polecenie gen. Władysława Langnera wrócił się by zbierać rozbite oddziały. Następnie dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem oflagów II B Arnswalde i II C Woldenberg. Po wojnie osiadł w Szwecji.
Zmarł 20 listopada 1954 roku w Sztokholmie. Spoczął na cmentarzu Haga Norra.