Stefan Juliusz Marian Liszko (ur. 27 sierpnia 1892 roku w Szlasach, zm. 24 stycznia 1991 roku w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 6. Pułku Ułanów Kaniowskich.
Biografia[]
Stefan Liszko urodził się 27 sierpnia 1892 roku w Szlasach, na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1911 roku wyjechał do Austro-Węgier, a następnie USA. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, Polskich Drużyn Strzeleckich i Polskiej Partii Socjalistycznej. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Za udział w szarży pod Rokitną został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym został internowany, a w sierpniu 1918 roku wyszedł na wolność. W listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego, a następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W sierpniu 1920 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza, a w kwietniu 1927 roku awansował na majora. W czerwcu 1927 roku objął stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 26. Pułku Ułanów, a później został kwatermistrzem pułku. W sierpniu 1929 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 6. Pułku Ułanów, a w grudniu awansował na podpułkownika. Od stycznia 1931 roku dowodził pułkiem. W marcu 1937 roku otrzymał awans na pułkownika.
Podczas kampanii wrześniowej jego pułk walczył w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii płk. Leona Strzeleckiego. Uczestniczył w bitwach nad Bzurą, pod Uniejowem oraz Warszawą. Po kapitulacji stolicy dostał się do niemieckiej niewoli i był jeńcem oflagu VII A Murnau. Wolność odzyskał pod koniec wojny i w 1947 roku powrócił do Polski. Dołączył do Ludowego Wojska Polskiego, ale nie otrzymał przydziału.
Zmarł 24 stycznia 1991 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.