Szarża pod Rokitną – starcie ułanów II Brygady Legionów Polskich z oddziałami Armii Imperium Rosyjskiego w dniu 13 czerwca 1915 w okolicy wsi Rokitna.
Przebieg[]
Prolog[]
Na wiosnę 1915 II Brygada Legionów została podzielona na trzy grupy, pod dowództwem majora Januszajtisa-Żegoty, pułkownika Hallera i podpułkownika Roji. W kwietniu dowódcą został Ferdynand Küttner, który skierował Legiony w rejon Bukowiny i Besarabii.
Bitwa[]
12 czerwca 1915 oddziały polskie stacjonowaly w rejonie wsi Rokitna. Obok nich znajdowały się jednostki austro-węgierskie. 13 czerwca połączony atak nie pozwolił zdobyć rosyjskich pozycji. Doszło do kontrofensywy, a do walki włączono ułanów pod dowództwem rotmistrza Dunin-Wąsowicza. Plan zakładał połączony atak ułanów i piechoty. W krótkim czasie udało się przełamać pozycje rosyjskie. Straty ułanów były duże, z 64 żołnierzy powróciło 6. Piechocie nie udało się wykorzystać wsparcia, ale zwycięstwo w starciu przypisuje się stronie austriackiej.
Po bitwie[]
15 czerwca w Ratańczy pochowano ułanów. W bitwie poległ również dowódcą ułanów Zbigniew Dunin-Wąsowicz. W lutym 1923 przeprowadzono ekshumacje i ciała zostały przeniesione do kraju. Uroczysty pogrzeb odbył się w Krakowie.
Szarża została upamiętniona na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.