Tadeusz Łękawski (ur. 14 października 1894 roku we Lwowie, zm. 11 lipca 1983 roku w Gdańsku) – polski wojskowy, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich.
Biografia[]
Tadeusz Łękawski urodził się 14 października 1894 roku we Lwowie, na terenie Austro-Węgier. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do kawalerii Legionów Polskich. Za udział w szarży pod Rokitną otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym trafił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od listopada 1919 roku służył w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W lipcu 1920 roku został ranny. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w 2. Pułku Szwoleżerów. W lutym 1928 roku awansował na majora, a w styczniu 1931 roku został zastępcą dowódcy pułku. W czerwcu 1935 roku otrzymał awans na podpułkownika.
Wraz z pułkiem uczestniczył w kampanii wrześniowej i brał udział w bitwie w Borach Tucholskich. 3 września 1939 roku zastąpił dowódcę pułku ppłk. Józefa Trepto. Jako dowódca walczył nad Bzurą i pod Ozorkowem. 17 września dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do lutego 1945 roku. Później powrócił do Polski.
Zmarł 11 lipca 1983 roku w Gdańsku. Spoczął na Cmentarzu Starym w Starogardzie Gdańskim.