Tadeusz Lubicz-Niezabitowski (ur. 22 maja 1896 roku w Leżajsku, zm. 26 listopada 1952 roku w Londynie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 4. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Tadeusz Lubicz-Niezabitowski urodził się 22 maja 1896 roku w Leżajsku. Uczył się w Tarnobrzegu i Mielcu. Podczas I wojny światowej, służył w Legionach Polskich. 12 listopada 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Ukończył Kursy Doszkolenia na Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku został awansowany na majora. Następnie został szefem sztabu 3. Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. W sierpniu 1924 roku został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego. 26 stycznia 1928 roku został awansowany na podpułkownika. W marcu 1928 roku objął stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. W 1930 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i objął dowództwo nad Pułkiem Sarny. 26 stycznia 1935 roku został awansowany na pułkownika. We wrześniu 1936 roku objął stanowisko szefa sztabu Inspektora Obrony Powietrznej Państwa gen. Józefa Zająca. W sierpniu 1939 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 4. Dywizji Piechoty. Nowy dowódca Grupy Operacyjnej Wschód gen. Mikołaj Bołtuć, wyznaczył go na dowódcę 4. Dywizji Piechoty.
Na czele dywizji brał udział w wojnie obronnej. Podczas bitwy pod Grudziądzem, został odwołany i zastąpiony płk. Mieczysławem Rawicz-Mysłowskim. Po śmierci płk. Rawicz-Mysłowskiego, w bitwie nad Bzurą, ponownie objął dowództwo nad dywizją. Następnie przekazał je płk. Józefowi Werobejowi. Po zakończeniu działań zbrojnych, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Wiosną 1945 roku odzyskał wolność. Pozostawał w dyspozycji Polskich Sił Zbrojnych, ale nie otrzymał przydziału.
Zmarł 26 listopada 1952 roku w Londynie. Spoczął na cmentarzu Hampstead.