Teodor Wiktor Furgalski ps. Pandor (ur. 11 września 1893 roku w Brzostku, zm. 25 listopada 1939 roku w Tworkach) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 8. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Teodor Furgalski urodził się 11 września 1893 roku w Brzostku, na terenie Austro-Węgier. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, wraz z starszym bratem Tadeuszem dołączył do Legionów Polskich i przyjął pseudonim Pandor. W 1916 roku podczas walk poległ jego brat. o kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier i walczył we Włoszech. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie ukończył kursy w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego i Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Wkrótce został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego. W marcu 1924 roku awansował na podpułkownika. W lipcu 1926 roku został szefem Biura Ogólno-Organizacyjnego w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a w marcu 1927 roku stanął na czele 5. Pułku Piechoty. W 1929 roku otrzymał awans na pułkownika. Od stycznia 1932 roku był szefem Oddziału II Sztabu Generalnego i zajmował się wywiadem oraz kontrwywiadem wojskowym. W czerwcu 1934 roku objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 29. Dywizji Piechoty. Od stycznia 1938 roku dowodził 8. Dywizją Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej jego jednostka została podporządkowana Armii Modlin gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego. Dywizja początkowo znajdowała się w odwodzie. 3 września włączył się do bitwy pod Mławą. Zorganizował dwa natarcia: jedno siłami 13. Pułku Piechoty ppłk. Alojzego Nowaka i 32. Pułku Piechoty ppłk. Stefana Zająca uległo panice. Drugie natarcie siłami 21. Pułku Piechoty płk. Stanisława Sosabowskiego. Ostatecznie dywizja ruszyła do odwrotu, a gen. Krukowicz-Przedrzymirski, z powodu choroby płk. Furgalskiego zastąpił go płk. Ludwikiem de Laveaux. Pomimo choroby pozostał przy dywizji. W składzie Grupy Operacyjnej gen. Juliusza Zulaufa dowodził obroną przedmościa Modlin, a następnie brał udział w obronie twierdzy. Po kapitulacji Modlina dostał się do niemieckiej niewoli, ale ze względu na stan zdrowia został z niej zwolniony.
Zmarł 25 listopada 1939 roku w szpitalu w Tworkach, z powodu choroby lub odniesionych ran. Po wojnie spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.