Theodore Stark Wilkinson (ur. 22 grudnia 1888 roku w Annapolis, zm. 21 lutego 1946 roku w Norfolk) – amerykański wojskowy, wiceadmirał US Navy, uczestnik II wojny światowej.
Biografia[]
Theodore Stark Wilkinson urodził się 22 grudnia 1888 roku w Annapolis, w stanie Maryland. W młodości interesował się działaniami wojennymi na morzu. W 1905 roku rozpoczął studia na Akademii Marynarki Stanów Zjednoczonych. Następnie służył na pancerniku USS Kansas i USS South Carolina. Studiował na Uniwersytecie Georga Washingtona w Waszyngtonie. W 1913 roku zgłosił się do służby na pancerniku USS Florida. Brał udział w bitwie o Veracruz, za co został odznaczony Medalem Honoru.
Po wybuchu I wojny światowej, na pokładzie krążownika pancernego USS Tennessee wypłynął do Europy. Przez chwilę był asystentem łącznikowym w Paryżu, a następnie pływał pod Morzu Śródziemnym. Był adiutantem dowódców 2. i 7. Dywizjonu Floty Atlantyku. Od 1916 do 1919 roku był szefem Sekcji Doświadczalnej Biura Uzbrojenia i testował prototypy min głębinowych, używane później w Zagrodzie Minowej Morza Północnego. Po zakończeniu działań zbrojnych, dowodził okrętami USS Osborne, USS Goff i USS Taylor. W styczniu 1941 roku został dowódcą USS Mississippi.
W październiku 1941 roku został awansowany na kontradmirała i objął funkcję dyrektora Biura Uzbrojenia Marynarki Wojennej. Po ataku na Perl Harbor, był oskarżany o niedopełnienie swoich obowiązków. W sierpniu 1942 roku został dowódcą 2. Dywizjonu Pancerników Floty Pacyfiku. Następnie dowodził I Korpusem Amfibijnym Marines i III Korpusem Morskich Sił Ekspedycyjnych. Był współtwórcą taktyki żabich skoków. Opowiadał się za zajmowaniem wysp nieobsadzonych przez Japończyków, przecinając ich szklaki komunikacyjne. Za udział w desancie na Nową Georgię, Vella Lavellę i bitwę o Wyspy Skarbowe, otrzymał Medal za Wybitną Służbę. Za udział w bitwie o Peleliu otrzymał także gwiazdę do Medalu za Wybitną Służbę. W październiku 1944 roku objął dowództwo nad Task Forces 79 i walczył na Filipinach, pod Leyte i Luzon.
W styczniu 1946 roku został członkiem Kolegium Połączonych Szefów Sztabu.
Zmarł 21 lutego 1946 roku, gdy ratował swoją tonącą żonę w Norfolk, w Wirginii. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington.