Tytanomachia (gr. Τιτανομαχία Titanomachía) − według wierzeń starożytnych Greków wojna między bogami pod wodzą Zeusa z tytanami pod przewodnictwem Kronosa. Walka zakończona zwycięstwem bogów Olimpijskich, a
Strącenie gigantów i tytanów do Tartaru.
strąceniem tytanów do Tartaru.
Przebieg wojny[]
Upadek Uranosa []
Gdy Uranos zaczął strącać swoje dzieci do Tartaru, Gaja postanowiła działać by tytani nie podzieli losu ich braci i sióstr. Zwołała wszystkie swoje dzieci i postanowiła obalić swojego męża. Zrobiła magiczny sierp, który ma pokonać Uranosa. Pozostało jedynie kto obali swojego ojca. Zgodził się na to jedynie najmłodszy z tytanów - Kronos. Gdy Uranos wraz z Gają uprawiali stosunek seksualny zaatakowali ich dzieci. Kronos odciął sierpem genitalia ojcu, tym samym objął władze nad światem. Ten zaś mu przepowiedział, że jedno z jego dzieci również go obali.
Dzieci Kronosa[]
Kronos obawiając się przepowiedni ojca postanowił połykać swoje nowo narodzone dzieci. Gdy nastąpiła kolej na Zeusa, matka jego Rea podała swojemu mężowi kamień owinięty w pieluszki, a dziecko ukryła w jednej z grot na Krecie. Po dotarciu do tronu tytanów na szczycie nieboskłonu, planował otwarcie zaatakować, jednak za radą Metydy (Metis) Rea podała Kronosowi zioło, które wywołały wymioty. Kronos zwrócił ze swoich wnętrzności rodzeństwo Zeusa. Tym samym bóg piorunów wybrał za swoją twierdzę Olimp.
Strony[]
Gdy wojna trwała tytanów było dwukrotnie więcej niż bogów olimpijskich. Siły liczyły dwanaście i sześć osób. Pogromców Uranosa wspierali śmiertelnicy i inne bóstwa takie jak ich dzieci i matka Gaja. Natomiast bogowie olimpijscy przeciągnęli na swoją stronę również dzieci tytanów, a nawet tych z pierwszego pokolenia między innymi Okeanosa. Z czasem dołączyła do nich matka Ziemia - Gaja.
Cztery filary []
Tytanomachia zbliżająca się do decydującego punktu, to Zeus postanowił działać. Myślał nad obaleniem czterech filarów, które podtrzymywały Uranosa (nieboskłon). Natomiast nimi byli tytani: Krios, Kojos, Japet i Hyperion. Postanowił spróbować ich zniszczyć i wtrącić do Tartaru, ale to się okazało trudnym wyzwaniem.
Tartar[]
Prometeusz wraz z Gają podpowiedzieli Zeusowi, by ten uwolnił z Tartaru cyklopów i hekatonchejrów. Ci natomiast wdzięczni za uwolnienie opowiedzieli się po stronie najmłodszego syna Kronosa i tym samym zaczęli kuć pioruny dla swojego wybawiciela.
Zniszczenie czterech filarów[]
Gdy Zeus nie był obecny na górze Olimp, jego ojciec postanowił działać. Wysłał Atlasa na ów górę. Tytan z drugiego
Upadek tytanów, Cornelis van Haarlem, 1588
pokolenia gdy dotarł na miejsce zaatakował Posejdona i Hadesa. W tym samym czasie Zeus powrócił i swoimi piorunami obalił cztery filary nieboskłonu. Atlas widząc to, ruszył utrzymać Uranosa. Zeus postanowił, że karą dla tytana będzie trzymanie swojego dziadka.
Walka Zeusa z Kronosem[]
Natomiast gdy większość tytanów została strącona do Tartaru bądź opowiedziała się po stronie bogów olimpijskich, Kronos pozostał sam na szczycie nieboskłonu broniąc swojego tronu. Przy pomocy dzikich braci Kronosa, Zeus dotarł do ojca. Uderzył go piorunem i strącił go najprawdopodobniej na pola elizejskie. Tym samym wojna zakończyła się.
Następstwa[]
Po zakończeniu Tytanomachii Zeus wraz ze swoimi braćmi podzielił świat. Dla siebie zatrzymał nieboskłon i władze nad bogami. Okeanos oddał władanie nad wszelkimi wodami Posejdonowi. Zaś Hades otrzymał mroczne otchłanie podziemia. Hestia została opiekunką śmiertelników, Demeter zaopiekowała się Ziemią i jej urodzajami. Hera natomiast została opiekunką małżeństw.