Upadek Czerwonych Khmerów, Wojna kambodżańsko-wietnamska – obalenie przez armię wietnamską rządu Czerwonych Khmerów w Kambodży w 1979 roku.
Wstęp[]
Czerwoni Khmerzy byli nacjonalistyczną partią kambodżańską, sprawująca władzę w tym kraju od 1975 roku. Walczyli oni z partyzantką wietnamską. W utrzymaniu władzy pomagały im siły chińskie oraz początkowo komunistyczne z Wietnamu. Chłopi wspierali Czerwonych Khmerów, jednak kiedy ci doszli już do władzy, doprowadzili do śmierci milionów mieszkańców Kambodży, w tym noworodków. Zginęło wielu rolników, wysiedlanych do miast, gdyż konfiskowano im całą żywność. Wywołało to masowe niezadowolenie społeczne. Byli oni agresywni, często atakowali Wietnam. Jedną z bezpośrednich przyczyn wybuchu wojny była masakra w Ba Chuc, w której rząd Kambodży zabił 3000 osób. Była to tylko najgłośniejsza z tego typu zbrodni.
Przebieg[]
W końcu w 1978 roku komunistyczna armia Wietnamu przekroczyła granicę Kambodży. Wsparli oni lokalne powstanie, poparte także przez część junty. 7 stycznia 1979 roku zajęli oni Phom Phen, obalając dyktaturę Pol Pota. Khmerzy wycofali się na zachód. Wzięli oni ze sobą kilkadziesiąt tysięcy chłopów do prac niewolniczych, z których większość zmarła. Wojska wietnamskie także jednak spowodowały straty na froncie, łącznie kilkadziesiąt tysięcy cywili, większość z powodu głodu. Przy wsparciu Tajlandii, monarchistów i Stanów Zjednoczonych Khmerzy stawiali odpór rządowi prowietnamskiemu, w dżunglach. Utrzymywał się on jeszcze do 1981 roku. Wsparcie dawały im USA, przysyłając pieniądze, żywność i broń. W 1980 wizytował ich wiceprezydent USA. Większość państw zachodnich utrzymywała, że rząd Czerwonych Khmerów nadal rządził. Wreszcie w 1988 roku armia wietnamska postanowiła wycofać się z Kambodży. Walka z partyzantką trwała jednak do 1991 roku.