Władysław Brandt (ur. w 1838 roku w Rudakach, zm. 7 grudnia 1912 roku we Lwowie) – powstaniec styczniowy w stopniu pułkownika, naczelnik wojenny powiatu łomżyńskiego, dowódca powstańczego oddziału.
Biografia[]
Władysław Brandt urodził się w 1838 roku w Rudakach na Podlasiu. Uczył się w szkole w Mołodecznie, a następnie wstąpił do Armii Rosyjskiej. Był sztabskapitanem Lipawskiego Pułku Piechoty. W 1863 roku stacjonował w Białymstoku. Po wybuchu powstania styczniowego zdezerterował z wojska rosyjskiego i dołączył do powstańców. Wstąpił do oddziału Onufrego Duchińskiego i działał na terenie Puszczy Knyszyńskiej. Brał udział w bitwie pod Waliłami. Następnie przeniósł się w Augustowskie i przejął oddział Aleksandra Andruszkiewicza. Współpracował z oddziałem Józefa "Wawra" Ramotowskiego. Brał udział w bitwach pod Kadyszem, Balwierzyskami, Gruszkami i na Kurpiach w Łomżyńskiem. Działał wspólnie z oddziałami Wiktora Hłaski i Pawła Suzina. 18 września przeprowadził atak na komorę celną w Wincencie. Organizował oddział Kurpiów, który rozpuścił gdy choroba zaatakowała jego oczy. Po wyzdrowieniu formował go na nowo. 28 listopada uczestniczył w potyczce pod Srebrnym Borkiem, a następnie został rozbity pod granicą pruską. W grudniu przeszedł do Prus, a następnie wyjechał do Francji. W 1880 roku przeniósł się do Galicji, gdzie spisywał swoje wspomnienia z powstania.
Zmarł 7 grudnia 1912 roku we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
21 stycznia 1933 roku przez prezydenta II RP Ignacego Mościckiego został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami.