Władysław Cichorski ps. Zameczek (ur. 27 lutego 1822 roku w Kaliszu, zm. 8 czerwca 1876 roku) – pułkownik powstania styczniowego, dowódca powstańczy na Podlasiu i weteran wojny francusko-pruskiej.
Biografia[]
Władysław Cichorski urodził się 27 lutego 1822 roku w Kaliszu jako syn Wincenty Cichorskiego i Emilii z Zapolskich. Jego ojciec był urzędnikiem Królestwa Kongresowego.
Młody Władysław ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie uczęszczał do Instytutu Agronomicznego w Marymoncie. Po zakończeniu edukacji pracował jako urzędnik w Komisji Przychodów i Skarbu.
W 1861 roku Władysław Cichorski został działaczem konspiracyjnym w okręgu tykocińskim i został upoważniony przez Komitet Centralny Narodowy do powołania sił powstańczych w województwie augustowskim. 22 stycznia oddział Zameczka złożony z szlachty zaściankowej zdobył Suraż, a następnie wkroczył do Wysokiego Mazowieckiego i Tykocina. 27 stycznia powstańcy pod wodzą Cichorskiego zajęli stację kolejową w Czyżewie, przez co przerwali rosyjskie linie zaopatrzeniowe kolei warszawsko-petersburskiej, ale zostali niebawem wyparci.
Przebywając w Ciechanowcu rozbudował swój oddział, a następnie na czele dwu tysięcznego oddziału ruszył do Siemiatycz, gdzie został awansowany przez Rząd Narodowy do stopnia pułkownika. Wkrótce do sił Zameczka dołączył oddział dowodzony przez Romana Rogińskiego. Powstańcy założyli obóz pod miastem, a Cichorski jako najstarszy stopniem miał pod swoim dowództwem 3000 powstańców, w tym 800 kawalerii. Rozpoczął się wówczas konflikt w powstańczym dowództwie między Cichorskim, a Rogińskim, który nie chciał podporządkować się pod rozkazy Cichorskiego.
6 lutego 1863 roku na siły powstańcze uderzyły Wojska Rosyjskie pod dowództwem gen. Zachara Maniukina. W pierwszym dniu bitwy siły powstańcze zatrzymały rosyjski atak, a nawet udało się zdobyć jedno z dział. Nocą siły rosyjskie się wycofały. Następnego dnia doszło do kolejnego ataku wzmocnionymi siłami rosyjskimi. Wśród powstańców narastały podziały, a podczas bitwy dowództwo było podzielone na Władysława Cichorskiego, Romana Rogińskiego i Walentego Lewandowskiego. W drugim dniu bitwy rosyjski atak załamał pozycje Cichorskiego, który postanowił się wycofać. Władysław Cichorski przez pozostałych dowódców został obwiniony o klęskę w bitwie, a jego rozproszone oddziały zbierał Zygmunt Padlewski, któremu to Cichorski się podporządkował.
Następnie brał udział w walkach w Kurpiach, Dąbrową, Myszyńcem, Drążdżewem, Chorzelami i Zeńbokiem. Po upadku powstania udał się na emigrację do Niemiec, Szwajcarii i Francji, gdzie osiadł na dłużej.
W latach 1870-1871 brał udział w wojnie francusko-pruskiej, a po upadku Komuny Paryskiej wyjechał do Rumunii, gdzie pracował przy budowie kolei. Następnie osiadł w Galicji w Stanisławowie.
8 czerwca 1876 roku Władysław Cichorski popełnił samobójstwo.
21 stycznia 1933 roku został odznaczony przez prezydenta II RP Ignacego Mościckiego, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.