Władysław Kaliński ps. Zubosz (ur. 22 marca 1891 roku w Rohatynie, zm. 13 sierpnia 1952 roku w Londynie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 13. Kresowej Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Władysław Kaliński urodził się 22 marca 1891 roku w Rohatynie, na terytorium Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. W trakcie kryzysu przysięgowego, został wcielony do Armii Austro-Węgier. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1919 roku został awansowany na kapitana, a w 1920 roku na majora. Następnie kierował Wydziałem Wyszkolenia I Departamentu Broni Głównych, Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i kontynuował służbę w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. W 1924 roku został awansowany na podpułkownika. W 1926 roku otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego, a w 1927 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dowodził Pułkiem KOP Głębokie. W 1931 roku został awansowany na pułkownika dyplomowanego piechoty. W 1936 roku objął dowództwo nad piechotą dywizyjną 14. Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 roku został dowódcą 13. Kresowej Dywizji Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii wrześniowej. Jego dywizja została podporządkowana Armii Prusy gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Uczestniczył w bitwach pod Piotrkowem Trybunalskim, Tomaszowem Mazowieckim i Odrzywołem. Po jej rozbiciu, przebijał się do Warszawy i na rozkaz gen. Juliusza Rómmla, odtworzył jednostkę. Uczestniczył w obronie stolicy, a po jej kapitulacji, dostał się do niewoli. Był jeńcem oflagu VII A Murnau. W kwietniu 1945 roku obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Osiadł w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 13 sierpnia 1952 roku w Londynie. Spoczął na cmentarzu St. Mary’s.