Władysław Odonic (ur. ok. 1190, zm. 5 VI 1239 w Poznaniu) − Piast z linii wielkopolskiej, syn Odona Mieszkowica i Wyszesławy, córki Jarosława Ośmiomysła, księcia halickiego.
Życiorys[]
W 1194 roku zmarł Odon Mieszkowic, ojciec Władysława. Wdowa Wyszesława otrzymała Przemęt i zajęła się małym synkiem. Tymczasem w księstwie kaliskim regentem został Mieszko III Stary. Osiem lat później, dokładnie 13 marca 1202 roku zmarł Mieszko Stary, a władzę nad Kaliszem i opiekę nad Władysławem objął Władysław III Laskonogi. Między 1203 a 1205 Laskonogi przekazał dziedzictwo Odonica, ziemię kaliską, Henrykowi Brodatemu w zamian za Lubusz. Ok. 1206 Władysław zaczyna samodzielne rządy w ziemi przemęckiej za sprawą Laskonogiego. W tym samym roku zaczęły się także długie, wielkopolskie wojny domowe. Władysław wystąpił przeciw stryjowi, Laskonogiemu. Bunt przegrał i uciekł do Henryka Brodatego. Ten 20 października 1207 r. wydzielił mu ziemię kaliską. 25 grudnia 1208 r. na zjeździe z Henrykiem i Władysławem Laskonogim Władysław na powrót otrzymał Przemęt. W 1211 roku Odonic oddał się pod opiekę Stolicy Apostolskiej. W 1215 roku złożył śluby krucjatowe do udziału w krucjacie do Ziemii Świętej, w 1216 roku Laskonogi oficjalnie zrzekł się pretensji do księstwa kalisko-przemęckiego. To jednak nie było zbyt trwawe porozumienie, w 1217 papież Honoriusz III nakazał arcybiskupowi gnieźnieńskiemu strzeżenie sojuszu Odonica z Laskonogim. Upomina także Odonica do zwrotu Kalisza na rzecz Henryka. Władysław nie zrobił tego, a wtedy Laskonogi najechał na Kalisz, a Odonic uciekł na Węgry. W latach 1217-18 brał udział w krucjacie Andrzeja II węgierskiego. W 1225 Odonic skorzystał z okazji i zajął część Lubusza dopiero co utraconego przez Władysława Laskonogiego. W 1226 roku Odonic najechał na ziemię mogileńską i spustoszył Klasztor Benedyktyński w Mogilnie. W 1227 kontynuował pustoszenie Wielkopolski - ograbił spichlerz w Niedźwiedziu, w czerwcu rozbił wojska Laskonogiego pod Ujściem. Odonic zdobył Poznań i Kalisz. W międzyczasie aktualny senior Leszek Biały został zabity na zjeździe w Gąsawie, którego jednym z organizatorów był Odonic. W 1228 roku Odonic został wzięty w niewolę przez Laskonogiego, ale ucieka i zawiera sojusz z Konradem I Mazowieckim. Z pomocą Konrada w 1229 r. Odonic z powrotem osiadł na tronie w Wielkopolsce. W 1231 r. Laskonogi i Brodaty wysłali kolejną wyprawę, ale Gniezno się obroniło. W 1232 r. wydano wielki przywilej immunitetowy dla biskupstwa poznańskiego. 1233 to kolejny burzliwy rok. Odonic wstawia się u Konrada za pojmanym Bolesławem. Natomiast rycerze wielkopolscy buntują się na rzecz zbytnio uprzywilejowanemu biskupstwu. Ofiarowali oni tron Henrykom śląskim, ale Odonic odpiera atak i pod koniec roku podpisuje z nimi układ pokojowy. W 1234 roku Odonic zrzeka ziemi kaliskiej, ziemi rudzkiej, Śremu i Santoka na rzecz Henryka po jego wyprawie na Wielkopolskę. W grudniu 1234 roku rozszerzył przywilej na arcybiskupstwa gnieźnieńskie. Za pomoc w walkach z Laskonogim Odonic ustąpił księciu pomorskiemu północną Wielkopolskę. W 1235 roku odbyła się zwycięska dla Odonica bitwa nad Dzierzgonią. Odparł kolejny najazd Henryków na Gniezno. W 1237 roku odbyła się kolejna wojna śląsko-wielkopolska, zakończona pokojem rok później. 5 czerwca 1239 roku w Poznaniu zmarł Władysław Odonic i zakończył długie życie przepełnione wojnami i konfliktami. Pochowany został w katedrze poznańskiej.