Władysław Płonka (ur. 31 stycznia 1895 roku w Jodłowniku, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 22. Pułku Ułanów Podkarpackich i Grupy Chełm.
Biografia[]
Władysław Płonka urodził się 31 stycznia 1895 roku w Jodłowniku, na terenie Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Uczestniczył w walkach w Karpatach, gdzie został ranny. W 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1927 roku otrzymał awans na majora, a w 1931 roku ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie objął stanowisko szefa sztabu Brygady Kawalerii Toruń. W listopadzie 1932 roku został oficerem sztabowym Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W styczniu 1933 roku awansował na podpułkownika, a dwa lata później został zastępcą dowódcy 14. Pułku Ułanów. W sierpniu 1937 roku objął dowództwo nad 22. Pułkiem Ułanów Podkarpackich. W marcu 1939 roku otrzymał awans na pułkownika dyplomowanego.
Podczas kampanii wrześniowej, 22. Pułk Ułanów został podporządkowany Kresowej Brygadzie Kawalerii płk. Jerzego Grobickiego. 20 września stanął na czele improwizowanej Grupy Kawalerii Chełm, wkrótce przemianowanej na Grupę Chełm. Walczył m.in: z oddziałami niemieckiej 27. Dywizji Piechoty gen. Friedricha Bergmanna. 2 października 1939 roku trafił do niewoli sowieckiej i był jeńcem obozu w Starobielsku.
Został zamordowany przez NKWD wiosną 1940 roku w Charkowie, podczas zbrodni katyńskiej. Spoczął na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu.
W 2007 roku Prezydent Lech Kaczyński awansował go pośmiertnie na generała brygady.