Władysław Paweł Powierza (ur. 11 sierpnia 1891 roku w Wilkowie, zm. 17 grudnia 1975 roku w Penrhos) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 23. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Władysław Powierza urodził się 11 sierpnia 1891 roku w Wilkowie, w okolicach Wysokiego Mazowieckiego. Podczas I wojny światowej, został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej. Od 1917 roku służył w 3. Dywizji Strzelców Polskich w Rosji. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Ukończył kurs na Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku został kwatermistrzem I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej. W maju 1921 roku został szefem sztabu 29. Dywizji Piechoty. W 1923 roku ukończył Kurs Doszkolenia na Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a następnie został szefem sztabu Obozu Warownego Wilno. W grudniu 1924 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w grudniu 1931 roku na pułkownika. W październiku 1936 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 23. Dywizji Piechoty.
W trakcie kampanii wrześniowej, został dowódcą 23. Dywizji Piechoty, Grupy Operacyjnej Śląsk gen. Jana Jagmina-Sadowskiego w Armii Kraków gen. Antoniego Szyllinga. Uczestniczył w bitwie pod Wyrami i bitwie pod Biłgorajem. Po I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem oflagu VII A Murnau. Po wojnie dołączył do Polskich Sił Zbrojnych i w lipcu 1945 roku, został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Karpackich gen. Bolesława Ducha. W 1947 roku został zdemobilizowany i osiadł w Walii. W 1964 roku, prezydent RP na uchodźctwie August Zaleski, awansował go na generała brygady.
Zmarł w wypadku drogowym, 17 grudnia 1975 roku w Penrhos, w Walii. Spoczął na cmentarzu w Pwllheli.