Władysław Wiecierzyński (ur. 15 kwietnia 1894 roku w Suwałkach, zm. 22 lutego 1983 roku w Lesznie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 55. Poznańskiego Pułku Piechoty.
Biografia[]
Władysław Wiecierzyński urodził się 15 kwietnia 1894 roku w Suwałkach, na terenie Imperium Rosyjskiego. W październiku 1911 roku wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego, ale wkrótce został zwolniony ze względów zdrowotnych. W 1913 roku został powołany ponownie. Ukończył szkołę oficerską i brał udział w I wojnie światowej. W 1917 roku został zdemobilizowany, a od października 1918 roku należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich. W styczniu 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i wyróżnił się w bitwie o Lidę. Podczas walk został ranny. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora, a w marcu 1926 roku przeszedł do Korpusu Ochrony Pogranicza. W styczniu 1928 roku awansował na podpułkownika. Od lata 1929 roku dowodził 27 batalionem odwodowym w Snowie. W styczniu 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 56. Pułku Piechoty Wielkopolskiej. W listopadzie 1935 roku stanął na czele 55. Poznańskiego Pułku Piechoty. W marcu 1939 roku awansował na pułkownika.
Pułk w składzie 14. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Włada uczestniczył w kampanii wrześniowej. Żołnierze płk. Wiecierzyńskiego brali udział w bitwie o Leszno i bitwie nad Bzurą. Pułk poniósł ciężkie straty, a płk. Wiecierzyński został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli, w okolicach Modlina. Był jeńcem oflagów XVIII A Linz i II C Woldenberg.
Po wojnie powrócił do Polski i ze względu na kontuzję i chorobę serca został uznany inwalidą wojennym. Udzielał się w organizacjach kombatanckich.
Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie. Spoczął na cmentarzu ulicy Kąkolewskiej.