Włodzimierz Brayczewski ps. Pejcz (ur. 29 stycznia 1894 w Olkuszu, zm. 12 maja 1947 roku w Northwich) – polski wojskowy, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, członek Służby Zwycięstwu Polski. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 14. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Włodzimierz Brayczewski urodził się 29 stycznia 1894 roku w Olkuszu, na terenie Imperium Rosyjskiego. Należał do tajnych organizacji niepodległościowych. Studiował na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, ale w 1915 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. Ukończył szkołę oficerską. W 1917 roku został przeniesiony do Wojska Polskiego na Wschodzie i uczestniczył w wojnie domowej w Rosji, podczas której walczył z bolszewikami. W listopadzie 1918 roku brał udział w rozbrajaniu Niemców w okolicach Białegostoku. W listopadzie 1918 roku dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej, a od grudnia służył w Wojsku Polskim. W szeregach 26. Pułku Piechoty uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W sierpniu 1920 roku został ciężko ranny. Po zakończeniu działań wojennych służył w Dowództwie Okręgu Generalnego Kielce i Dowództwie Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W grudniu 1924 roku awansował na majora. Ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a we wrześniu 1931 roku został jej wykładowcą. W czerwcu 1935 roku otrzymał awans na podpułkownika. W lipcu 1939 rou objął dowództwo nad 14. Pułkiem Piechoty w 4. Dywizji Piechoty gen. Mikołaja Bołtucia.
Na jego czele brał udział w kampanii wrześniowej. Walczył nad Osą i pod Grudziądzem. Podczas bitwy nad Bzurą został ciężko ranny w nogę i oddał dowództwo mjr. Janowi Łobzie. Wkrótce pułk uległ rozbiciu. Po klęsce wrześniowej rozpoczął działalność konspiracyjną w Służbie Zwycięstwu Polski. W listopadzie 1939 roku został aresztowany. Był jeńcem oflagów II C Woldenberg, VII A Murnau i IX C Molsdorf. Wolność odzyskał pod koniec wojny i dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. Służył w II Korpusie Polskim. Na początku 1947 roku został zdemobilizowany i zamieszkał w Anglii.
Zmarł 12 maja 1947 roku w Northwich. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.