Włodzimierz Steyer (ur. 15 lipca 1892 roku w Montrealu, zm. 15 września 1957 roku w Gdańsku) – polski wojskowy, kontradmirał Marynarki Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Rejonu Umocnionego Hel.
Biografia[]
Włodzimierz Steyer urodził się 15 lipca 1892 roku w Montrealu, w Kanadzie. Wraz z rodzicami przeprowadził się do Petersburga. W 1913 roku ukończył Petersburski Korpus Morski, a następnie studiował na École des Officiers Canonniers. Służył w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego. Brał udział w I wojnie światowej i uczestniczył w forsowaniu Dardaneli. W 1917 roku został ranny.
W 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Był komendantem Portu Wojennego Modlin. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, sformował batalion morski, który nie brał udziału w walkach. Po zakończeniu działań zbrojnych był kapitanem ORP Generał Haller, ORP Komendant Piłsudski i ORP Mazur. W 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku, a rok później został ponownie powołany. W 1930 roku objął dowództwo nad Dywizjonem Szkolnym, a w 1933 roku nad Dywizjonem Kontrtorpedowców. W 1935 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Specjalistów Floty. Dowodził Portem Wojennym w Gdyni. W 1937 roku został dowódcą Rejonu Umocnionego Hel.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził obroną Helu. Wraz z dowódcą Obrony Wybrzeża kontradmirałem Józefem Unrugiem, podjął decyzję o kapitulacji. 2 października 1939 roku, wraz z dowódcą Morskiej Obrony Wybrzeża kontradmirałem Stefanem Frankowskim, skapitulował przez niemieckim kontradmirałem Hubertem Schmundtem. Przebywał w Oflagach X C Nienburg, XVIII C Spittal, II C Woldenberg i X C Lubeka. W 1945 roku został uwolniony przez wojska brytyjskie.
Po zakończeniu wojny powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej. W 1946 roku był szefem polskiej misji wojskowej w Moskwie i podpisał umowę na przekazanie Polsce 23 okrętów. W 1947 roku został dowódcą Marynarki Wojennej. W tym samym roku uczestniczył w powitaniu kapitana Zbigniewa Węglarza i nie zezwolił na jego aresztowanie, za co został odwołany ze stanowiska, a następnie przeniesiony w stan spoczynku. Ze względu na słabą sytuację materialną, był zmuszony dorabiać do emerytury.
Zmarł 15 września 1957 roku w Gdańsku. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni.