Wacław Tadeusz Budrewicz (ur. 11 listopada 1895 roku w Brytawce, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 34. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Wacław Budrewicz urodził się 11 listopada 1895 roku w Brytawce, w guberni podolskiej Imperium Rosyjskiego. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Kijowskiego. W 1916 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i ukończył Odeską Szkołę Wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a po rewolucji październikowej przeszedł do 4. Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. W lipcu 1919 roku powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i bitwie pod Wyszkowem. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana. Później trafił do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, a w grudniu 1924 roku awansował na majora. W styczniu 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i służył w sztabie 3. Brygady Ochrony Pogranicza. Wkrótce objął dowództwo nad 22 batalionem granicznym w Trokach. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojskowej w Warszawie trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr I w Warszawie. W listopadzie 1933 roku stanął na czele batalionu 72. Pułku Piechoty, a w styczniu 1934 roku awansował na podpułkownika. W kwietniu 1934 roku został zastępcą dowódcy 34. Pułku Piechoty, a w kwietniu 1935 roku objął stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Od czerwca 1938 roku dowodził 34. Pułkiem Piechoty.
Na czele pułku, w składzie 9. Dywizji Piechoty płk. Józefa Werobeja brał udział w kampanii wrześniowej. Został ciężko ranny w bitwie w Borach Tucholskich i trafił na leczenie do Brześcia. Po sowieckiej agresji na Polskę dostał się do niewoli. Był jeńcem obozu w Starobielsku.
Został zamordowany wiosną 1940 roku w Charkowie, podczas zbrodni katyńskiej. Spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
W październiku 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie na pułkownika.