Wacław Kryński herbu Przeginia ps. Ciesiński (ur. 8 sierpnia 1898 roku w Radomiu, zm. 12 lipca 1980 roku w Toruniu) – polski wojskowy, major kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Dywizjonu Kawalerii KOP Niewirków.
Biografia[]
Wacław Kryński urodził się 8 sierpnia 1898 roku w Radomiu, na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1915 roku dołączył do Legionów Polskich i brał udział w I wojnie światowej. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1930 roku trafił do Gabinety Ministra Spraw Wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego, a w 1934 roku objął dowództwo nad szwadronem szkolnym Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. W styczniu 1936 roku awansował na majora. Następnie trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza i od 1937 roku dowodził Dywizjonem Kawalerii KOP Niewirków.
Na jego czele brał udział w kampanii wrześniowej i po sowieckiej agresji na Polskę dołączył do 3. Pułku Piechoty KOP płk. Zdzisława Zajączkowskiego. Brał udział w bitwie pod Borowiczami i uniknął niewoli. 28 września dołączył do Podlaskiej Brygady Kawalerii gen. Ludwika Kmicic-Skrzyńskiego. Za udział w bitwie pod Kockiem został odznaczony przez gen. Franciszka Kleeberga Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Następnie trafił do niemieckiej niewoli i był jeńcem oflagu VII A Murnau. Wolność odzyskał w kwietniu 1945 roku i udał się do Włoch, gdzie dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. W styczniu 1946 roku został zastępcą dowódcy 25. Pułku Ułanów Wielkopolskich płk. Edwarda Milewskiego. W październiku 1946 roku powrócił do Polski. Ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
Zmarł 12 lipca 1980 roku w Toruniu. Spoczął na cmentarzu św. Jerzego.