Wacław Piekarski (ur. 5 czerwca 1893 roku w Pilicy, zm. 14 lutego 1979 roku w Créteil) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 41. Rezerwowej Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Wacław Piekarski urodził się 5 czerwca 1893 roku w Pilicy, na terytorium Imperium Rosyjskiego. Studiował na Uniwersytecie Genewskim. Należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej Zarzewie, Związku Strzeleckiego i Drużyn Strzeleckich. W 1914 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i walczył w I wojnie światowej. W 1917 roku dołączył do Armii Polskiej we Francji, a w 1918 roku do Wojska Polskiego. Jako dowódca 43. Pułku Piechoty, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku został awansowany na podpułkownika, a dwa lata później rozpoczął studia na École Supérieure de Guerre. W 1925 roku rozpoczął służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego. W 1927 roku został dowódcą 54. Pułku Piechoty. Był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. W 1931 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i objął dowództwo nad Brygadą Podole. W październiku 1935 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 11. Dywizji Piechoty, a w sierpniu 1936 roku został dowódcą 29. Dywizji Piechoty. W marcu 1939 roku został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej, dowodził rezerwową 41. Dywizją Piechoty, w składzie Grupy Operacyjnej Wyszków, a następnie Frontu Północnego gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Brał udział w bitwie pod Węgrowem. Po II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, dostał się do niemieckiej niewoli. Wojnę spędził w oflagu VII A Murnau.
Po zakończeniu wojny wyjechał do Francji. Był dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val.
Zmarł 14 lutego 1979 roku w Créteil.