Wacław Teofil Stachiewicz (ur. 19 listopada 1894 roku we Lwowie, zm. 12 listopada 1973 roku w Montrealu) – polski wojskowy w stopniu generała brygady, szef Sztabu Głównego i Sztabu Naczelnego Wodza. Uczestnik kampanii wrześniowej.
Biografia[]
Wacław Stachiewicz urodził się 19 listopada 1894 roku we Lwowie. Studiował tam na uniwersytecie i wyróżniał się w nauce. W 1912 roku wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. Służył w I Brygadzie. Został ranny podczas bitwy pod Konarami. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier i trafił na front włoski. W marcu 1918 roku zdezerterował i powrócił do Warszawy, gdzie został szefem sztabu Komendy Naczelnej nr. 1 Polskiej Organizacji Wojskowej. Następnie dołączył do Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcje sztabowe. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku poślubił Wandę Abraham, siostrę generała Romana Abrahama. W tym samym roku rozpoczął studia na Ecole Superieure de Guerre w Paryżu. Po powrocie do kraju dowodził 27. Pułkiem Piechoty, piechotą dywizyjną 1. Dywizji Piechoty Legionów i 7. Dywizją Piechoty. 26 stycznia 1935 roku został awansowany na generała brygady, 5 czerwca 1935 roku został szefem Sztabu Głównego. Pracował nad planem mobilizacyjnym i planem Wschód, na wypadek agresji sowieckiej. Od marca 1939 roku przygotowywał plan Zachód, na wypadek agresji niemieckiej.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej został szefem Sztabu Naczelnego Wodza Edwarda Rydza-Śmigłego. Po jego ewakuacji do Brześcia, pozostał w Warszawie. Przekazał zgodę gen. Tadeuszowi Kutrzebie, na zwrot zaczepny znad Bzury. 18 września przekroczył granicę rumuńską i został internowany. W styczniu 1940 roku zbiegł i dotarł do Jugosławii, a następnie Algerii. Władze francuskie, na skutek nacisków gen. Władysława Sikorskiego, zdecydowały się go internować. W listopadzie 1943 roku został wezwany do Londynu, ale nie otrzymał przydziału w Polskich Siłach Zbrojnych. W grudniu 1946 roku został zdemobilizowany.
Wyjechał do Kanady, gdzie zamieszkał w Montrealu. Publikował swoje wspomnienia. Naczelny Wódz Władysław Anders awansował go na generała dywizji.
Zmarł na zawał serca 12 listopada 1973 roku w Montrealu. Został pochowany na Mount Royal Cemetery.