Walenty Peszek (ur. 11 lutego 1897 roku w Białobrzegach, zm. 15 stycznia 1979 roku w Paignton) – polski wojskowy, pułkownik Polskich Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 86. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Walenty Peszek urodził się 11 lutego 1897 roku w Białobrzegach, na terenie Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii i podczas walk został ranny. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa, a następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W lutym 1920 roku awansował na porucznika, a w maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana. Dowodził I batalionem 75. Pułku Piechoty, a w sierpniu 1927 roku objął dowództwo nad kompanią Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W lutym 1928 roku awansował na majora, a w styczniu 1931 roku stanął na czele batalionu w 19. Pułku Piechoty. W styczniu 1934 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w kwietniu jako wykładowca trafił do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W kwietniu 1938 roku objął dowództwo nad 86. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 19. Dywizji Piechoty gen. Józefa Kwaciszewskiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim i II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, a następnie dołączył do Grupy Dubno płk. Stefana Hanki-Kuleszy. Uniknął niemieckiej niewoli i w grudniu 1939 roku przedostał się na Węgry. Po otrzymaniu fałszywego paszportu dotarł do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. W kwietniu 1940 roku otrzymał przydział do Brygady Strzelców Karpackich gen. Stanisława Kopańskiego w Syrii. Po dotarciu na miejsce objął dowództwo nad 1. Pułkiem Piechoty. W styczniu 1941 roku został dowódcą piechoty brygady i zastępcą gen. Kopańskiego. W październiku 1940 roku awansował na pułkownika. Uczestniczył w bitwach pod Tobrukiem i Gazalą. W maju 1942 roku stanął na czele 1. Brygady Strzelców Karpackich i na jej czele uczestniczył w kampanii włoskiej. Walczył nad rzekami Sangro i Rapido oraz na Monte Cassino, gdzie został ranny. W czerwcu 1944 roku został zastępcą dowódcy 7. Dywizji Piechoty gen. Józefa Gizy, ale faktycznie dowodził jednostką. W październiku 1944 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty w Szkocji. Po wojnie służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, a w październiku 1948 roku został zdemobilizowany. Pozostał w Anglii i prowadził gospodarstwo rolne. W 1964 roku Naczelny Wódz gen. Władysław Anders mianował go generałem brygady.
Zmarł 15 stycznia 1979 roku w Paignton. Spoczął na cmentarzu w Newton Abbot.