Walter Bruns (ur. 11 grudnia 1889 roku w Hanowerze, zm. 20 lutego 1967 roku w Neckargemünd) – niemiecki wojskowy, generał major Wehrmachtu.
Biografia[]
Walter Bruns urodził się 11 grudnia 1889 roku w Hanowerze. Ukończył Dom Kadetów w Karlsruhe i Pruski Instytut Kadetów. W marcu 1908 roku rozpoczął służbę wojskową. W latach 1911-1914 był instruktorem obsługi karabinów maszynowych w Buenos Aires, w Argentynie. Podczas I wojny światowej walczył we Francji i Galicji. Po jej zakończeniu kontynuował służbę w Reichswehrze. W sierpniu 1918 roku awansował na kapitana, w kwietniu 1933 na majora, a w listopadzie 1935 na podpułkownika. W lipcu 1935 roku jako doradca wojskowy trafił do Hiszpanii, gdzie trwała wojna domowa. W kwietniu 1938 roku otrzymał awans na pułkownika. Od stycznia 1939 roku dowodził 21. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 17. Dywizji Piechoty gen. Herberta Locha uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył nad Wartą, Bzurą i pod Warszawą. Po zakończeniu walk trafił do rezerwy dowódczej, a 15 października 1939 roku został attaché wojskowym w Madrycie i Lizbonie. W październiku 1941 roku ponownie trafił do rezerwy. Pod koniec 1941 roku był planowany na dowódcę pułku w 337. Dywizji Piechoty gen. Karla Spanga, ale zachorował. W kwietniu 1942 roku awansował na generała majora, a w czerwcu stanął na czele 570. Dowództwa Polowego. W czerwcu 1944 roku został komendantem Gandawy. We wrześniu 1944 roku zastąpił płk. Karla Röslera na stanowisku dowódcy 89. Dywizji Piechoty. Uczestniczył w bitwie w lesie Hürtgen, a w marcu 1945 roku trafił do szpitala. Po kapitulacji dostał się do brytyjskiej niewoli. Był więźniem Island Farm w Walii. We wrześniu 1947 roku odzyskał wolność.
Zmarł 20 lutego 1967 roku w Neckargemünd.