Otto Moritz Walter Model (ur. 24 stycznia 1891 roku w Genthin, zm. 21 kwietnia 1945 roku w Lintorf) – niemiecki wojskowy, feldmarszałek Wehrmachtu. Z racji przyznawania mu trudnych zadań zwany był Strażakiem Hitlera. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Walter Model urodził się 24 stycznia 1891 roku w Genthin. W 1909 roku rozpoczął służbę wojskową i został wysłany do Szkoły Wojennej w Nysie. Uczestniczył w I wojnie światowej. W lutym 1915 roku awansował na porucznika, a w maju został ciężko ranny. Brał udział w krótkim kursie dla oficerów Sztabu Generalnego w Sedanie. W 1917 roku został ranny po raz drugi, a w grudniu otrzymał awans na kapitana. Następnie trafił do Naczelnego Dowództwa Armii (Oberste Heeresleitung). Po zakończeniu wojny dołączył do Grenzschutz Ost w Gdańsku. Podczas puczu Kappa-Lüttwitza na czele kompanii karabinów maszynowych osłaniał odwrót wojsk Reichswehry. Jakiś czas później opublikował pracę naukową na temat feldmarszałka Augusta Neidhardta von Gneisenau'a. We wrześniu 1928 roku trafił do sztabu 3. Dywizji, gdzie szkolił późniejszych generałów Bundeswehry Hansa Speidela i Adolfa Heusingera. W październiku 1929 roku awansował na majora i trafił do Biura Wojskowego w Departamencie Szkolenia. Od sierpnia do października 1931 roku przebywał w ZSRR, w ramach tajnej współpracy pomiędzy Reichswehrą, a Armią Czerwoną. Po powrocie do Niemiec zaangażował się w przyciągnięcie do Reichswehry młodzieży borykającej się z problemem bezrobocia. W listopadzie 1932 roku awansował na podpułkownika, a w październiku 1934 roku na pułkownika. Miesiąc później objął dowództwo nad 2. Pułkiem Piechoty, a od października 1935 roku kierował nowoutworzonym Wydziałem Technicznym Sztabu Generalnego. W marcu 1938 roku otrzymał awans na generała majora. W listopadzie 1938 roku został szefem sztabu IV Korpusu Armijnego gen. Viktora von Schwedlera.
Wraz z korpusem, w składzie 10. Armii gen. Waltera von Reichenau'a uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył m.in. pod Częstochową. W październiku 1939 roku szef Sztabu Generalnego gen. Franz Halder wyznaczył go na stanowisko szefa sztabu 16. Armii gen. Ernsta Buscha. W kwietniu 1940 roku awansował na generała porucznika. Następnie uczestniczył w kampanii francuskiej. W listopadzie 1940 roku objął dowództwo nad 3. Dywizją Pancerną. Na jej czele brał udział w operacji Barbarossa. Walczył pod Kijowem, a w październiku 1941 roku awansował na generała wojsk pancernych. Od końca października dowodził XXXXI Korpusem Pancernym, w miejsce gen. Friedricha Kirchnera. Gen. Model współpracował z Einsatzgruppen i był odpowiedzialny za liczne zbrodnie na cywilach. Walczył pod Moskwą. W styczniu 1942 roku zastąpił gen. Adolfa Straussa na stanowisku dowódcy 9. Armii, walczącej w okolicach Rżewa. Armia znajdowała się niemal w całkowitym okrążeniu i gen. Model spotkał się z Adolfem Hitlerem w Wilczym Szańcu. Zaproponował działania ofensywne i Hitler się zgodził. W lutym 1942 roku otrzymał awans na generała pułkownika i Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego. W maju 1942 roku został ciężko ranny. Podczas jego urlopu rozpoczęła się sowiecka operacja Mars i gen. Model powrócił na front.
Generał Model na froncie wschodnim, styczeń 1943 roku.
Przeprowadził operację Bawół i do końca marca 1943 roku wycofał swoje siły. W kwietniu otrzymał Liście Dębu z Mieczami. Odegrał kluczową rolę w operacji Cytadela. W listopadzie 1943 roku jego miejsce zajął gen. Josef Harpe, a gen. Model trafił do rezerwy dowódczej. W styczniu 1944 roku Adolf Hitler wyznaczył go na dowódcę Grupy Armii Północ, a w marcu awansował na feldmarszałka i jednocześnie stanął na czele Grupy Armii Północna Ukraina. Po rozpoczęciu sowieckiej operacji Bagration Grupa Armii Środek uległa załamaniu i Model zastąpił jej dotychczasowego dowódcę feldmarszałka Ernsta Buscha. Po nieudanej próbie zamachu na Adolfa Hitlera w Wilczym Szańcu wyznał wobec niego swoją lojalność i ignorując rozkazy do zaprzestania działań wojennych, przeprowadził kontratak, który doprowadził do bitwy pod Warszawą. Udało mu się odciąć 2. Armię Pancerną gen. Aleksieja Radzijewskiego. Jednocześnie w Warszawie wybuchło powstanie. Następnie został mianowany Naczelnym Dowódcą Wojsk Niemieckich na Zachodzie i jednocześnie dowódcą Grupy Armii B. Poniósł klęskę w bitwie pod Falaise, a następnie organizował odwrót z Francji. Klęska alianckiej operacji Market Garden pozwoliła ustabilizować front. We wrześniu 1944 roku na stanowisku Naczelnego Dowódcy Sił Niemieckich na Zachodzie zastąpił go feldmarszałek Gerd von Rundstedt. Po klęsce w bitwie w Ardenach i przejściu aliantów przez Ren Grupa Armii B została otoczona w Zagłębiu Ruhry. Poparł Heinricha Himmlera by traktować dezerterów z całą surowością. Na jego rozkaz rozstrzelano przedstawicieli miast prowadzącymi rozmowy z aliantami. Zniszczył większość obiektów przemysłowych Zagłębia Ruhry. Mimo tego polecił swojemu szefowi sztabu gen. Carlowi Wagenerowi zwolnienie ze służby młodocianych i starych żołnierzy, by ci mogli powrócić do domów. 17 kwietnia 1945 roku odrzucił propozycję kapitulacji wystosowaną przez amerykańskiego generała Matthewa Ridgway'a.
Popełnił samobójstwo 21 kwietnia 1945 roku pomiędzy Wedau i Lintorf, niedaleko Sechs-Seen-Platte. Został pochowany na miejscu, a w 1955 roku jego ciało ekshumowano i pochowano na cmentarzu wojskowym Vossenack.