Walter Karl Gustav August Ernst von Reichenau (ur. 8 października 1884 roku w Karlsruhe, zm. 17 stycznia 1942 roku w okolicach Lwowa) – niemiecki wojskowy, feldmarszałek Wehrmachtu. Zagorzały nazista, odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Walter von Reichenau urodził się 8 października 1884 roku w Karlsruhe. Był synem pruskiego generała Ernsta Augusta von Reichenau'a. W 1903 roku rozpoczął służbę wojskową. Był zapalonym sportowcem, uprawiał narciarstwo, grał w tenisa i piłkę nożną. Po wybuchu I wojny światowej, został awansowany na kapitana i otrzymał Krzyż Żelazny obu klas. W 1915 roku trafił do Sztabu Generalnego, a następnie sztabu 47. Dywizji Rezerwowej i 7. Dywizji Kawalerii. Po zakończeniu wojny, był członkiem Grenzschutz Ost, na terenie Śląska i Pomorza. Później kontynuował służbę w [[Reichswehra]|Reichswehrze]]. W 1924 roku został awansowany na majora, a w 1929 roku na podpułkownika. Od 1931 roku był szefem sztabu I Okręgu Wojskowego w Prusach Wschodnich. W lutym 1932 roku otrzymał awans na pułkownika. Jeszcze przed przejęciem władzy przez Nazistów, utrzymywał kontakty z NSDAP. W kwietniu 1932 roku spotkał się z Adolfem Hitlerem. Po nominacji gen. Wernera von Blomberga na stanowisko Ministra Reichswehry, został szefem gabinetu ministra. W lutym 1934 roku otrzymał awans na generała majora i zajmował się tworzeniem Wehrmachtu. Był najbliższym doradcą Blomberga. Negocjował z dowódcą SA Ernstem Röhmem, rolę bojówek w edukacji wojskowej młodzieży. Popadł w konflikt z nim i naciskał na Hitlera, by pozbawić SA władzy. Podczas nocy długich noży zamordowano Röhma oraz generałów Kurta von Schleichera oraz Ferdinanda von Bredowa. Wraz z Hermannem Göringiem i Heinrichem Himmlerem, decydował o kolejnych zabójstwach politycznych. Po śmierci kanclerza Paula von Hindenburga, Blomberg i Reichenau rozkazali wszystkim żołnierzom Reichswehry przysięgę na wierność Adolfowi Hitlerowi. Ponadto był współautorem swastyki, jako nowego symbolu Wehrmachtu. 1 października 1935 roku został dowódcą VII Korpusu Armijnego i VII Okręgu Wojskowego w Monachium. Równocześnie otrzymał awans na generała porucznika, a w 1936 roku na generała artylerii. Po aferze Blomberga-Fritscha, został głównodowodzącym IV Grupy Armii w Lipsku. Jako dowódca 10. Armii, brał udział w zajęciu Kraju Sudeckiego i okupacji Czechosłowacji.
Generałowie Gerd von Rundstedt, Johannes Blaskowitz i Walter von Reichenau, podczas kampanii polskiej.
Na czele armii, brał udział w kampanii polskiej. Walczył pod Mokrą, Bzurą i Warszawą. 30 września 1939 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. 1 października 1939 roku otrzymał awans na generała pułkownika. Protestował przeciwko okrucieństwu SS wobec ludności cywilnej. Nie popierał planu kampanii francuskiej, ale wziął w niej udział i dowodził 6. Armią. Przyjął kapitulację Belgii. 19 lipca 1940 roku Adolf Hitler awansował go na feldmarszałka. Następnie uczestniczył w operacji Barbarossa. 6. Armia została podporządkowana Grupie Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta, W lipcu 1941 roku został odznaczony Odznaką Szturmową Piechoty. Brał udział w bitwie o Kijów, bitwie o Charków i bitwie o Rostów. W grudniu 1941 roku Rundstedt stracił stanowisko za odwrót spod Rostowa, a jego miejsce zajął Reichenau. Jego szefem sztabu został gen. Friedrich Paulus. Propagował idee walki ideologicznej przeciwko bolszewizmowi i Żydom. Jego żołnierze dopuścili się licznych zbrodni wojennych. Na pytanie oficera Helmutha Groscurtha, co zrobić z żydowskimi dziećmi, odpowiedział, że należy je rozstrzelać. Był współodpowiedzialny za masakrę w Babim Jarze.
14 stycznia 1942 roku, po porannym biegu, doznał udaru. 17 stycznia został przetransportowany drogą lotniczą z Połtawy do Lwowa, ale zmarł na pokładzie samolotu.
Został pochowany na Cmentarzu Inwalidów w Berlinie.