Walther Krause (ur. 31 grudnia 1890 roku w Schweidnitz, zm. 25 października 1960 roku w Getyndze) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Walther Krause urodził się 31 grudnia 1890 roku w Schweidnitz (obecnie Świdnica w województwie dolnośląskim). Służbę wojskową rozpoczął w styczniu 1909 roku. Brał udział w I wojnie światowej, podczas której został ranny. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Hohenzollernów z Mieczami i Czarną Odznaką za Rany. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. W kwietniu 1922 roku awansował na kapitana, w październiku 1932 na majora, w czerwcu 135 na podpułkownik i w styczniu 1938 na pułkownika. Od października 1938 roku dowodził 96. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 32. Dywizji Piechoty gen. Eccarda von Gablenza uczestniczył w kampanii polskiej. Brał udział w bitwach w Borach Tucholskich oraz nad Bzurą. W październiku 1939 roku został komendantem Szkoły Piechoty w Döberitz. Podczas kampanii francuskiej dowodził 243. Pułkiem Piechoty w 60. Dywizji Piechoty gen. Friedricha-Georga Eberhardta. W czerwcu 1941 roku stanął na czele 900. Brygady Szkolnej, z którą uczestniczył w operacji Barbarossa. W grudniu 1941 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim, a w styczniu 1942 roku otrzymał awans na generała majora. W październiku 1942 roku objął dowództwo nad 14. Dywizją Piechoty, zastępując na tym stanowisku gen. Heinricha Woscha. W styczniu 1943 roku trafił do rezerwy dowódczej. Od lutego 1943 roku dowodził 170. Dywizją Piechoty walczącą pod Leningradem, a w czerwcu otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. We wrześniu 1943 roku awansował na generała porucznika. W lipcu 1944 roku został dowódcą 462. Dywizji stacjonującej w Lotaryngii. Później był dowódcą obszaru tylnego 6. Armii gen. Maximiliana Frettera-Pico. Dowodził Grupą Krause podczas walk w Austrii. 8 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, w którą opuścił w czerwcu 1947 roku.
Zmarł 25 października 1960 roku w Getyndze.