Wasilij Nikołajewicz Gordow (ros. Васи́лий Никола́евич Го́рдов) (ur. 12 grudnia 1896 roku w Matwiejewce, zm. 24 sierpnia 1950 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego, dowódca Frontu Stalingradzkiego w 1942 roku, ofiara czystek stalinowskich.
Biografia[]
Wasilij Gordow urodził się 12 grudnia 1896 roku we wsi Matwiejewka w guberni ufijskiej. Od 1915 roku służył w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1917 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii w 12. Armii Frontu Północnego. Od 1918 roku służył w Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej i walczył przeciwko siłom Nestora Machny. W 1925 roku ukończył kursy oficerskie na Wyższej Szkole Taktyki Armii Czerwonej. Następnie był instruktorem wojskowym w Mongolii. Od stycznia 1933 roku był szefem sztabu Moskiewskiej Szkoły Piechoty. Od maja 1935 roku był szefem sztabu 18 Dywizji Piechoty. 15 czerwca 1937 roku został dowódcą 67. Dywizji Piechoty. W lipcu 1939 roku został szefem sztabu Kalinińskiego Okręgu Wojskowego. Jako szef sztabu 7. Armii brał udział w wojnie zimowej. W lipcu 1940 roku został szefem sztabu Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego.
Na początku opercji Barbarossa jako generał dywizji był szefem sztabu 21. Armii Frontu Briańskiego. Następnie przejął dowództwo i brał udział w opercji homelskiej. W październiku 1941 roku armia została przeniesiona na Front Południowo-Zachodni i brała udział w operacji kursko-obojańskiej. Następnie dowodził 64. Armią. Od 22 lipca od sierpnia 1942 roku był dowódcą Frontu Stalingradzkiego. Popełnił wiele błędów taktycznych, przez co Niemcy przebili się przez obronę miasta. Po 19 dniach został odwołany ze stanowiska i objął dowództwo nad 33. Armią Frontu Zachodniego. Armia brała udział w operacjach rżewsko-wiaziemskiej, smoleńskiej, orszańskiej i witebskiej. Podczas bitwy pod Lenino naciskał na gen. Zygmunta Berlinga, by żołnierze 1. Dywizji Piechoty, nie przerywali ataku. Konflikt pomiędzy dowódcami został wyciszony ze względów politycznych. Gordow wykazał się niekompetencją w dowodzeniu. 27 kwietnia 1944 roku został dowódcą 3. Armii Gwardii 1. Frontu Ukraińskiego. Brał udział w operacjach lwowsko-sandomierskiej i sandomiersko-śląskiej. Podczas operacji górnośląskiej przedarł się przez niemiecką obronę i rozbił nieprzyjaciela w rejonie Kielc. W kwietniu i maju armia brała udział w operacji berlińskiej i operacji praskiej. 6 kwietnia 1945 roku dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
Wasilij Gordow po aresztowaniu.
Od lipca 1945 do lipca 1946 roku był dowódcą Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego. Następnie ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę. 12 stycznia 1947 roku został aresztowany, po nagraniu jego rozmów z żoną oraz generałami Grigorijem Kulikiem i Filipem Rybalczenką, na których krytykował Stalina. 24 sierpnia 1950 roku został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano tego samego dnia w więzieniu Lefortowo. Został pochowany na cmentarzu dońskim w Moskwie. 11 kwietnia 1956 roku został zrehabilitowany.